Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - asesor WSA - Piotr Kraczowski po rozpoznaniu w dniu 16 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi P. C. na pismo [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w T. z dnia [...] kwietnia 2008 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy ze środków z budżetu Unii Europejskiej; postanawia: - stwierdzić swą niewłaściwość i przekazać sprawę według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy -
Do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga A. C. z [...] lipca 2008 r. (wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jej wniesienia) na pismo Kujawsko-Pomorskiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w T. z [...] kwietnia 2008 r. nr [...] o odmowie przyznania skarżącemu, dofinansowania Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007 - 2013 w zakresie działania 121 "Modernizacja gospodarstw rolnych".
Pełnomocnik Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w piśmie procesowym z [...] sierpnia 2008 r. wskazał, iż ze skarżonym pismem z [...] kwietnia 2008 r. pozostaje w związku również rozstrzygnięcie Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. z [...] czerwca 2008 r. i na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej: "p.p.s.a.") postanowił uwzględnić skargę w całości.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 13 § 2 p.p.s.a., do rozpoznawania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.
Mając na uwadze powyższą konstrukcję właściwości miejscowej sądów administracyjnych, w pierwszej kolejności ustalenia wymaga jaka działalność i jakiego organu administracyjnego została w sprawie zaskarżona.
Na wstępie przypomnieć należy, iż stosownie do przepisu art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 7 marca 2007 r. o wspieraniu obszarów wiejskich z udziałem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64 z 2007 r., poz. 427 ze zm.; zwanej dalej: "ustawą o wspieraniu"), w przypadku gdy nie są spełnione warunki przyznania pomocy (w ramach działań wskazanych w ustępie 1 tego artykułu), podmiot wdrażający informuje wnioskodawcę, o odmowie jej przyznania z podaniem przyczyn odmowy. Jednocześnie w art. 22 ust. 4 ustawy o wspieraniu, zagwarantowano wnioskodawcom prawo do złożenia na takie pismo skargi do sądu administracyjnego, na zasadach i w trybie określonych dla aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
Zatem aby skutecznie wnieść środek zaskarżenia, o którym mowa w omawianym przepisie art. 22 ust. 4 ustawy o wspieraniu, sięgnąć należy do odpowiednich regulacji p.p.s.a., określających zasady i tryb skarżenia aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.
Zgodnie z art. 52 § 3 p.p.s.a., skargę w tym przypadku można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie 14 dni - do usunięcia naruszenia prawa.
Jednocześnie w myśl art. 53 § 2 p.p.s.a., termin do złożenia skargi jest zachowany jeśli zostanie ona złożona do sądu w ciągu 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa lub jeżeli organ nie udzielił takiej odpowiedzi, w ciągu 60 dni od dnia wniesienia wezwania.
Z powyższego jednoznacznie wynika, iż wystąpienie z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa stanowi obligatoryjny warunek wniesienia skargi do sądu administracyjnego, zaś udzielenie odpowiedzi na takie wezwanie ma już właściwie jedynie znaczenie formalne, tj. dla oceny zachowania terminu skargi. Zauważyć bowiem należy, iż art. 53 § 2 p.p.s.a. przewiduje również wypadek nie udzielenia takiej odpowiedzi. Natomiast problem natury interpretacyjnej stwarza zawarte w omawianym przepisie określenie "właściwego organu". W literaturze przyjmuje się, iż w odróżnieniu od środków zaskarżenia, o których mowa w art. 52 § 2 p.p.s.a., wezwanie do usunięcia naruszenia prawa należałoby raczej zaliczyć do kategorii środków prawnych nadzwyczajnych. Wezwanie takie nie następuje bowiem w ramach określonego toku instancji administracyjnych przez organ wyższego stopnia nad tym, który podjął akt lub dokonał czynności. Jego istotą i celem jest stworzenie dodatkowych możliwości autorewizji własnego działania przez ten organ, który podjął akt lub dokonał kwestionowanej czynności (v: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 241).