Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA Beata Blankiewicz-Wóltańska po rozpoznaniu w dniu 12 sierpnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Naczelnika Urzędu Celnego w P. z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w sprawie ze skargi G. C., M. R., M. M. - wspólników spółki cywilnej Agencja Celna [...] S.C. G. C., M. R., M. M. przy udziale uczestnika: S. Sp. z o.o. w S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wartości celnej towaru oraz kwoty długu celnego p o s t a n a w i a - odmówić wstrzymania wykonania decyzji organu I instancji.
W skardze skarżący zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji organu I instancji z dnia [...] grudnia 2012 r. wskazując, że decyzją tą zostali zobowiązani do zapłaty dodatkowych nalezności celnych w wysokości 22.962 zł. Zaznaczyli ponadto, że ww. decyzja była jedną z czterech jakie zapadły w analogicznym stanie faktycznym, a łączna suma należności celnych z tego tytułu wynosi około 100.000 zł. Na koniec skarżący stwierdzili, że jest to dla nich kwota bardzo wysoka i opłacenie jej może przesądzić o dalszym istnieniu ich spółki.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) - dalej jako "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże w myśl § 3 ww. przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części zaskarżonego aktu lub czynności. Rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 ww. ustawy sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Instytucja wstrzymania wykonania ma bowiem charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane.
Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków i ich konkretyzacja w przedstawionym co do zasady przez stronę materiale dowodowym.
Uzasadnienie wniosku powinno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymywanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione.
W ocenie Sądu dokonując uzasadnienia przedmiotowego wniosku skarżący winni byli wykazać w sposób kompleksowy ciąg przyczynowo - skutkowy obrazujący okoliczności ziszczenia się przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. i przedstawić dokumenty na jego poparcie. Skoro wnioskodawcy powołali się na finansowe konsekwencje wykonania decyzji organu I instancji, to uzasadniając wniosek powinni w szczególności udokumentować swoją aktualną sytuację finansową oraz dochody, jakie przynosi prowadzona przez nich działalność gospodarcza. Brak przedstawienia takich dokumentów stanowi o niewykazaniu, w jaki sposób uiszczenie przez skarżących kwoty wymienionej w ww. decyzji może wpłynąć na kondycję finansową ich firmy. Samo oświadczenie, iż jest to kwota dla skarżących "bardzo znacząca" jest bowiem niewystarczające.
W tej sytuacji Sąd uznał, iż skarżący nie wykazali, aby w przypadku wykonania decyzji organu I instancji z dnia [...] grudnia 2012 r. zachodziło niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Wskazać również należy, że Sąd nie powinien był wezwać skarżących o przedłożenie dodatkowego, pełniejszego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Nieprzedstawienie sytuacji faktycznej strony w uzasadnieniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu administracyjnego, w którym to uzasadnieniu strona jest zobowiązania wykazać zaistnienie w jej sprawie przesłanek, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., nie jest bowiem brakiem formalnym, uniemożliwiającym nadanie pismu biegu, o którym to braku mowa w art. 49 § 1 p.p.s.a. Sformułowanie samego wniosku jest już podaniem minimalnej treść osnowy wniosku, która w połączeniu z innymi elementami, o których mowa w art. 46 § 1 p.p.s.a., umożliwia jego rozpoznanie.
Wobec powyższego, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny, orzekł jak w sentencji postanowienia.