Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący - sędzia WSA - Krystyna Madalińska - Urbaniak po rozpoznaniu w dniu 30 czerwca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] grudnia 2009 r. znak: [...] w przedmiocie określenia kwoty długu celnego postanawia: oddalić wniosek.
Zarządzeniem z dnia [...] marca 2010 r. A.S. wezwany został do uiszczenia wpisu sądowego od złożonej skargi w kwocie 400 zł. Wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego odebrane zostało w dniu 12 kwietnia 2010 roku.
W dniu 14 kwietnia 2010 r. skarżący uiścił tytułem wpisu sądowego w sześciu prowadzonych przed tut. Sądem sprawach kwotę 600 zł.
W dniu 5 maja 2010 r. Skarżący uiścił tytułem uzupełnianie wpisu sądowego w sprawie kwotę 300 zł.
Odpowiadając na wezwanie Sądu pismem z dnia 7 maja 2010 r. skarżący wyjaśnił, iż w każdej ze swoich spraw toczących się przed Sądem uiścił tytułem wpisu kwotę 100 zł. W piśmie tym skarżący zwrócił się o przywrócenie terminu do uiszczenia brakującego w przedmiotowej sprawie wpisu sądowego. Skarżący wskazał, iż pomylił się uiszczając tytułem wpisu jedynie kwotę 100 zł (tak jak w pozostałych sprawach) zamiast prawidłowej kwoty 400 zł.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 86 § 1 i art. 87 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. Dalej: "p.p.s.a.") sąd na wniosek strony, złożony w terminie siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, postanowi o przywróceniu terminu, jeżeli strona bez swojej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. We wniosku o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Strona, która nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym musi zatem wykazać, iż dołożyła szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Literatura i orzecznictwo do przeszkód uniemożliwiających terminowe dokonanie czynności z uwagi na różnorodność zjawisk życiowych zalicza m.in. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę strony lub pełnomocnika, która nie pozwala na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar, itp. Przywrócenie terminu uchybionej czynności nie jest, więc dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa.
W ocenie Sądu, wniosek o przywrócenie terminu nie zawiera danych uprawdopodobniających brak zawinienia. Podkreślić należy, iż uprawdopodobnienie jest środkiem zastępczym, słabszym niż dowód, nie dającym pewności, lecz jedynie wiarygodność (prawdopodobieństwo) twierdzenia o danym fakcie. Uprawdopodobnienie prowadzi, bowiem jedynie do uzasadnionego przypuszczenia, że zdarzenie rzeczywiście miało miejsce. Wnioskodawca nie przedstawił jednak żadnych okoliczności, które świadczyłyby o braku winy przy dokonywaniu czynności procesowej.
Powołany przez skarżącego argument, iż nastąpiła z jego strony pomyłka nie może uzasadniać przedmiotowego wniosku. Skarżący winien dochować należytej staranności dokonując czynności uiszczenia wpisu sądowego w prawidłowej wysokości. Wskazać, bowiem należy, iż brak winy strony w uchybieniu terminowi podlega ocenie z uwzględnieniem wszystkich okoliczności danej sprawy, w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy. Brak winy występuje w razie choroby strony lub jej pełnomocnika, która uniemożliwia podjęcie działania nie tylko osobiście, ale i skorzystanie z pomocy innych osób.
Podkreślić należy, iż przywrócenie terminu jest instytucją służącą ochronie zainteresowanego przed negatywnymi skutkami uchybienia terminu. Taka ochrona przysługuje jednak wyłącznie w przypadku, kiedy strona skarżąca nie mogła dokonać czynności procesowej w terminie z przyczyn od siebie niezależnych. Z przytoczonych przez skarżącego okoliczności nie wynika, aby taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie.
W tej sytuacji na podstawie art. 86 § 1 cytowanej ustawy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji postanowienia