Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krystyna Madalińska- Urbaniak po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R Y na bezczynność Wojewody M w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony p o s t a n a w i a : Zwrócić R Y ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę w wysokości 100 zł ( sto złotych), uiszczoną w dniu [...] maja 2009 r. i wpisaną do rejestru opłat sądowych w tym samym dniu pod poz. [...] tytułem zwrotu wpisu sądowego.
Skarżący pismem z dnia 24 marca 2009 r. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Wojewody M w przedmiocie wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.
W dniu [...] maja 2009 r. skarżący uiścił wpis sądowy w wysokości 100 zł.
Postanowieniem z 18 sierpnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę.
Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Stosownie do treści przepisu art. 232 § 1 pkt 1 lit. a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd z urzędu zwraca stronie cały uiszczony wpis od pisma odrzuconego lub cofniętego, jeżeli odrzucenie lub cofnięcie nastąpiło przed wysłaniem odpisu skargi - organowi, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, a także odpisu środka odwoławczego albo skargi o wznowienie postępowania innym stronom.
Biorąc pod uwagę literalne brzmienie cytowanego przepisu, stan faktyczny zaistniały w sprawie nie daje prawnej podstawy do jego zastosowania. Skarżący przesłał bowiem skargę bezpośrednio na adres organu administracyjnego - Wojewody [...] który następnie przesłał ją do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę. Natomiast omawiany przepis swoją hipotezą obejmuje sytuację, w której skarga wpływa bezpośrednio do sądu i zostaje odrzucona przed przesłaniem jej odpisu organowi administracyjnemu. Tym niemniej, Sąd uznał, iż skarżącemu należy zwrócić uiszczony wpis. Za takim stanowiskiem przemawia wykładnia systemowa i celowościowa, jaką należało zastosować w omawianym stanie sprawy. Zdaniem Sądu, przepis art. 232 § 1 pkt 1 lit. a, nie może być stosowany w oderwaniu od przepisów normujących tryb wnoszenia skargi do sądów administracyjnych, tj. przepisu art. 54 § 1 i § 2 ustawy procesowej oraz art. 98 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm.). Zgodnie z powołanymi przepisami, skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, który przekazuje ją sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia. Jednocześnie, skargę wniesioną bezpośrednio do sądu administracyjnego, sąd ten przekazuje organowi, ze skutkiem określonym w art. 54 § 1 ustawy procesowej. W tym drugim przypadku, mamy do czynienia z przepisem przejściowym, określającym tryb postępowania ze skargą w okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy procesowej, tj. od dnia 1 stycznia 2004 r. W tym miejscu zauważyć należy, iż konstrukcja przepisu art. 232 § 1 pkt 1 lit. a ustawy procesowej, odpowiada sytuacji określonej w przepisie przejściowym, który ze swej natury traci moc obowiązującą po upływie określonego w nim terminu. W związku z tym, zakładając racjonalność ustawodawcy, omawiany przepis należy stosować per analogiam także w przypadkach, gdy skarga została wniesiona do sądu administracyjnego w trybie określonym w art. 54 § 1 i § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc w obowiązującym trybie skargowym.
Mając na uwadze powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, iż w sprawach ze skarg wniesionych w trybie przepisów art. 54 § 1 i § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, odrzucenie skargi stanowi podstawę do dokonania zwrotu uiszczonego wpisu sądowego i w tym stanie rzeczy orzekł, jak w sentencji postanowienia.