Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący sędzia WSA Ewa Frąckiewicz po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z zażalenia Z. O. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 maja 2015 r. pozostawiającego wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania w sprawie ze skargi Z. O. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] lutego 2015 r., nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków informacyjnych i umorzenie w części postępowania p o s t a n a w i a odrzucić zażalenie
Na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 roku skarżący wniósł o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie pełnomocnika. Mając na uwadze fakt, że skarżący nie złożył wniosku o przyznanie prawa pomocy na wymaganym formularzu, na podstawie zarządzenia Zastępcy Przewodniczącego Wydziału z dnia 23 lutego 2016 roku, przesłano skarżącemu urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy. Poinformowano zarazem skarżącego, iż ww. formularz, wypełniony przez skarżącego, należy złożyć do Sądu w terminie 7 dni od otrzymania, pod rygorem pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania (art. 257 p.p.s.a.). Jak wynika z załączonego do akt zwrotnego potwierdzenia odbioru, formularz wraz z pismem przewodnim doręczony został skarżącemu w dniu 1 marca 2016 roku, w związku z czym termin na przesłanie do Sądu wypełnionego formularza upłynął w dniu 8 marca 2016 r. Żądany formularz nie został przesłany do Sądu, dlatego też zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 6 kwietnia 2016 r. pozostawiono bez rozpoznania wniosek skarżącego.
Następnie skarżący pismem z 15 kwietnia 2016 r. wniósł sprzeciw od zarządzenia o odmowie przyznania prawa pomocy. Sąd postanowieniem z dnia 13 maja 2016 r. pozostawił wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania. Pismem z dnia 23 maja 2016 r. skarżący złożył zażalenie na to postanowienie bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z pominięciem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Z kolei pismem z dnia 1 czerwca 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny przekazał wskazane zażalenie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 3 czerwca 2016 r. (data wpływu do Sądu).
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;
Na wydane w niniejszej sprawie postanowienie WSA w Warszawie z dnia 13 maja 2016 r. w przedmiocie pozostawienia wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania, skarżącemu przysługiwało zażalenie, co wynika z art. 252 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.". Stosownie zaś do art. 194 § 2 p.p.s.a. zażalenie wnosi się w terminie siedmiu dni od doręczenia postanowienia. Zgodnie z art. 195 § 1 p.p.s.a. akta sprawy wraz z zażaleniem wojewódzki sąd administracyjny przedstawia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu.
Z przytoczonej regulacji prawnej wynika zatem, że skarżący, aby skorzystać z prawa do zaskarżenia postanowienia sądu pierwszej instancji, winien w terminie 7 dni od doręczenia mu orzeczenia złożyć do wojewódzkiego sądu administracyjnego zażalenie, skierowane do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Na sądzie niższej instancji ciąży bowiem obowiązek przekazania środka odwoławczego do NSA wraz z aktami sprawy.
Skarżący odebrał postanowienie z dnia 13 maja 2016 r., w dniu 18 maja 2016 r. Zażalenie na to postanowienie wniósł w terminie otwartym do dokonania czynności, tj. w dniu 25 maja 2016 r. (w ostatnim dniu do dokonania tej czynności). Strona skierowała je jednak błędnie bezpośrednio do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zażalenie to mogło więc wywołać skutki prawne tylko wtedy, gdyby Sąd ten przekazał je WSA w Warszawie jako właściwemu sądowi administracyjnemu I instancji przed upływem siedmiodniowego terminu przewidzianego w art. 14 § 2 p.p.s.a. (vide postanowienie NSA z dnia 9 marca 2010 r., sygn. akt II OZ 194/10, postanowienie WSA w Olsztynie z dnia 25 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Ol 478/13, postanowienie WSA w Gliwicach z dnia 26 maja 2014 r., sygn.. akt III SA/Gl 2003/13). W przeciwnym razie zażalenie powinno zostać odrzucone, jako wniesione po upływie terminu. Omyłkowe skierowanie zażalenia bezpośrednio do NSA nie usprawiedliwia bowiem opóźnienia w siedmiodniowym terminie przewidzianym we wskazanym przepisie. W konsekwencji zażalenie zostało wniesione w dniu 3 czerwca 2016 r., a zatem po upływie siedmiodniowego terminu.
Z uwagi na powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny, na mocy art. 178 w zw. z art. 197 § 2 i art. 252 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.