Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska po rozpoznaniu w dniu 17 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku S. sp. j. z siedzibą w K. o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi S. sp. j. z siedzibą w K. na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji (obecnie Minister Infrastruktury i Budownictwa) z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rejestracji czterech niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych i ustalenia opłaty za ich używanie postanawia odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 29 kwietnia 2016 r. odrzucił skargę S. sp. j. z siedzibą w K. (dalej "skarżąca") na decyzję Ministra Administracji i Cyfryzacji (obecnie Minister Infrastruktury i Budownictwa) z dnia [...] października 2015 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rejestracji czterech niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych i ustalenia opłaty za ich używanie. Sąd stwierdził, że skarżąca nie uzupełniła braków formalnych w zakresie wykazania umocowania osób podpisanych na skardze do działania w imieniu spółki.
Skarżąca wniosła od powyższego postanowienia zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 67 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. dalej "p.p.s.a."), poprzez nieprawidłowe uznanie, że zostały spełnione zawarte w tym przepisie przesłanki doręczenie pisma pracownikowi nieuprawnionemu do odbioru korespondencji.
Skarżąca jednocześnie z ostrożności procesowej wniosła o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Wskazała, że Sąd doręczył wezwanie od usunięcia braków formalnych osobie, która nie była upoważnionym pracownikiem do odbioru korespondencji w imieniu skarżącej, naruszając tym samym dyspozycję art. 67 § 2 p.p.s.a. Oznacza to, że Sąd nieprawidłowo doręczył wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi, bądź nie doręczył jej wcale. Skarżąca nie ponosi więc winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 86 i art. 87 p.p.s.a. uchybiony termin należy przywrócić, jeżeli zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki: strona wystąpi z wnioskiem o jego przywrócenie i uczyni to w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu, dokonując jednocześnie czynności, dla której określony był ów termin, a we wniosku uprawdopodobni okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu temu terminu i uchybienie to powoduje dla strony ujemne skutki w zakresie postępowania sądowego.
Zgodnie zaś z treścią art. 88 p.p.s.a. spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.
W rozpoznawanej sprawie skarżąca złożyła jednocześnie zażalenie na postanowienie odrzucające skargę oraz wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się pogląd, iż czynności procesowe polegające na równoczesnym złożeniu środka zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi procesowemu i wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności, wykluczają się wzajemnie zarówno z powodu konkurencyjności zawartych w nich wniosków, zmierzających do wywołania przeciwstawnych skutków procesowych, jak i sprzeczności wewnętrznej ich podstaw. Wniosek o przywrócenie terminu jest oparty na twierdzeniu, że do uchybienia terminowi doszło, jednakże nastąpiło to bez winy strony, która w takim wniosku wskazuje przyczyny usprawiedliwiające to uchybienie. Natomiast środek zaskarżenia od orzeczenia wydanego na skutek uchybienia przez stronę terminowi do dokonania czynności procesowej jest oparty na twierdzeniu, że do uchybienia nie doszło (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 kwietnia 2015 r., sygn. akt II FZ 220/15; z 10 marca 2016 r., sygn. akt II OZ 209/16; z 14 grudnia 2015 r., sygn. akt I FZ 523/15; z 19 sierpnia 2015 r., sygn. akt II OSK 1873/15; z dnia 2 kwietnia 2015 r., sygn. akt II OZ 233/15, dostępne w Internecie). Podkreśla się także, że aby skutecznie rozpoznać wniosek o przywrócenie terminu konieczne jest jednoznaczne stwierdzenie, że do uchybienia terminu rzeczywiście doszło. Jeżeli zatem skarżąca kwestionuje uchybienie terminu, to nie może skutecznie złożyć wniosku o przywrócenie terminu.
Mając powyższe na uwadze Sąd na mocy art. 88 p.p.s.a., postanowił jak w sentencji.