Przechodząc do merytorycznej weryfikacji wniosku, podkreślić należy, że przy ocenie, czy uchybienie terminu było zawinione należy brać pod uwagę obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony należycie dbającej o swoje interesy. W szczególności takiej staranności należy oczekiwać od profesjonalnego pełnomocnika. Przywrócenie terminu może mieć miejsce tylko wtedy, gdy uchybienie terminu nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Do niezawinionych przyczyn uchybienia terminu zalicza się m.in. stany nadzwyczajne, takie jak problemy komunikacyjne, klęski żywiołowe (powódź, pożar), czy nagłą chorobę strony lub jej pełnomocnika, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą. Przywrócenie terminu jest dopuszczalne wyłącznie w przypadku zaistnienia obiektywnych, występujących bez woli strony, okoliczności, które mimo dołożenia przez stronę odpowiedniej staranności w prowadzeniu własnych spraw udaremniły dokonanie czynności w terminie (vide postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego; dalej: "NSA" z 12 lutego 2015 r., sygn. akt I OZ 91/15; orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne w bazie internetowej na stronie NSA: orzeczenia.nsa.gov.pl). Zatem nie jest możliwe przywrócenie terminu, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa w tym zakresie.
W niniejszej sprawie jako okoliczności uzasadniające przywrócenie terminu do wniesienia skargi skarżący wymienił omyłkowe doręczenie korespondencji sądowej radcy prawnemu W. N. (zamiast pełnomocnikowi skarżącego), co nastąpiło [...] czerwca 2018 r. i przekazanie tej korespondencji adresatowi [...] lipca 2018 r. z uwagi na urlopy radcy prawnego W. N. oraz adwokata M. Ł..
Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie nie zaistniała sytuacja wyjątkowa uniemożliwiająca skarżącemu zachowanie terminu do złożenia skargi. Zaakcentować należy, iż skarżący jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który podlega dodatkowym wymogom związanym z wykonywaniem zawodu adwokata. Adwokat wykonuje zawód ze starannością wynikającą z wiedzy prawniczej oraz zasad etyki adwokata. Pełnomocnik, który zgodził się reprezentować stronę, ma obowiązek działania w imieniu i na rzecz mocodawcy z równą starannością, jakby działał na własną rzecz, a mocodawca ponosi ryzyko ujemnych skutków niestarannego zachowania się profesjonalnego pełnomocnika (vide postanowienie NSA z 4 lipca 2008 r., sygn. akt I OZ 496/08).
Jak wskazał NSA w postanowieniu z 11 czerwca 2014 r., sygn. akt I FZ 149/14, zaniedbania osób, którymi posługuje się profesjonalny pełnomocnik (wprawdzie w orzeczeniu tym chodziło o radcę prawnego, ale w pełni odnosi się to do adwokata) obciążają jego samego, a jednocześnie nie uwalniają strony od poniesienia procesowej odpowiedzialności za takie działania bądź zaniechania. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność czy w ramach prowadzonej działalności radca prawny korzysta usług zatrudnionego personelu, pracowników kancelarii, czy też osób, którymi są członkowie jego rodziny. Zawodowy charakter działalności radcy prawnego powoduje, że odpowiedzialność pełnomocnika obejmuje działania wszystkich osób, którymi posługuje się wykonując swój zawód.