Zawarte we wniosku o przywrócenie terminu wyjaśnienia nie pozwalają na jednoznaczne stwierdzenie, że wnioskodawca złożył wniosek w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Sąd nie jest jednak też w stanie z całą pewnością ustalić, że pełnomocnik skarżącej terminu tego nie zachował.
Biorąc zatem pod uwagę panujący w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd, że w sytuacji, gdy Sąd nie jest w stanie z całą pewnością ustalić, że strona terminu do złożenia wniosku nie zachowała, to powinien rozpoznać przedmiotowy wniosek merytorycznie, tzn. uwzględnić go lub oddalić (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2011 r. sygn. akt I Oz 65/11, B. Dauter, Metodyka pracy sędziego sądu administracyjnego, Wydanie 3, LexisNexis Warszawa 2011, str. 291) - Sąd postanowił go rozpoznać merytorycznie w trybie przewidzianym w art. 86 § 1 p.p.s.a.
Zgodnie z brzmieniem art. 87 § 2 p.p.s.a. w piśmie z wnioskiem o przywrócenie terminu należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Przystępując do rozpatrzenia okoliczności podnoszonych we wniosku o przywrócenie terminu, należy podkreślić, że przywrócenie terminu ma charakter wyjątkowy i może nastąpić jedynie wówczas, gdy strona w sposób przekonujący uprawdopodobni brak swojej winy. Brak winy oznacza sytuację, w której wystąpiły niezależne od strony i niemożliwe do przezwyciężenia okoliczności, z powodu których doszło do przekroczenia wyznaczonego przepisami prawa terminu.
Kryterium braku winy o jakiej mowa w art. 87 § 2 p.p.s.a., stanowiące przesłankę zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Zarówno w nauce postępowania administracyjnego, jak i w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego panuje zgodność, że oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy (J.P. Tarno - "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2004, s. 149).
Jednocześnie w realiach niniejszej sprawy - podkreślić wypada, że wina w uchybieniu terminu to również wina osób trzecich upoważnionych przez danego uczestnika postępowania do dokonania określonej czynności procesowej w postępowaniu. W sprawach, w których stronę reprezentuje profesjonalny pełnomocnik, czyli tak jak w niniejszej sprawie - kryterium braku winy w uchybieniu terminu powinno być oceniane z uwzględnieniem miernika staranności wymaganego przy dokonywaniu czynności przez profesjonalnego pełnomocnika (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 2012 r., sygn. akt II FZ 823/12, LEX nr 1221341).
Jako przyczynę uchybienia terminu do uiszczenia wpisu sądowego oraz złożenia odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego skarżącej spółki jej pełnomocnik wskazał na [...], którą przeszedł w dniu 2 lutego 2013 r. oraz na szereg badań, którym został poddany w kolejnych dniach po tym zdarzeniu, a także na niskie tętno, które zmuszało go do leżenia.
W ocenie Sądu, przedstawione okoliczności nie stanowią przesłanki przemawiającej za stwierdzeniem braku winy w uchybieniu terminu. Po pierwsze zauważyć należy, że pełnomocnik skarżącej doznał [...] na dwa dni przez rozpoczęciem biegu terminu do dokonania uchybionych czynności procesowych, po drugie z przedstawionej karty informacyjnej wynika, że na Oddziale Klinicznym K. w K. przebywał jedynie w dniu wskazanego zdarzenia (tj. 2 lutego 2013 r.). W kolejnych dniach natomiast nie był ani hospitalizowany, ani też nie był niezdolny do wykonywania obowiązków zawodowych (nie przedstawił zaświadczenia lekarskiego na tę okoliczność). Gołosłownie jedynie wywodził, że przechodził szereg skomplikowanych badań celem ustalenia przyczyny doznanej [...], a także cierpiał na [...]. Co więcej pełnomocnik osobiście odebrał przesyłkę zawierającą wezwania z Sądu, co również przeczy zaistnieniu po jego stronie przesłanki braku winy w uchybieniu terminu.
Mając powyższe na względzie, Sąd, działając na podstawie art. 86 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.