Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA: Dorota Wdowiak po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2008 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. M. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lipca 2007 r., Nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami p o s t a n a w i a: zwolnić M. M. od kosztów sądowych
W dniu 10 września 2007 r. wpłynęła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarga M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] lipca 2007 r., Nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.
Pismem z dnia 25 września 2007 r. skarżący złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych. W związku z powyższym, Sąd przesłał skarżącemu urzędowy formularz wniosku o przyznanie prawa pomocy w celu jego wypełnienia przez skarżącego w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia niniejszego wniosku bez rozpoznania.
W złożonym wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący wskazał, że samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe. Pobiera z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej zapomogę w kwocie 60 złotych miesięcznie oraz rentę chorobową w wysokości 778, 24 złotych miesięcznie. Wskazał również na ciężki stan swojego zdrowia.
Z uwagi na złożenie wniosku o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu z uchybieniem powyższego terminu, zarządzeniem referendarza sądowego z dnia 6 grudnia 2007 r. pozostawiono bez rozpoznania wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych.
W dniu 17 grudnia 2007 r. wpłynął do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sprzeciw strony skarżącej od zarządzenia referendarza sądowego z dnia 6 grudnia 2007 r. Wskazano w nim, że samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe i pobiera rentę chorobową.
Następnie Sąd wezwał skarżącego pismem z dnia 14 stycznia 2008 r. do uzupełnienia złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy. W wyniku jego wykonania skarżący nadesłał zaświadczenie Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z którego wynika, że korzystał w roku 2007 z zasiłku celowy oraz zaświadczenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych dotyczące pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast na okoliczność dokumentów potwierdzających ponoszenie miesięcznych wydatków koniecznych do utrzymania oraz innych obciążeń przedstawił rachunki za energię elektryczną oraz telefon.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z przepisem art. 259 § 1 p.p.s.a. od zarządzeń i postanowień wydanych na podstawie art. 258 § 2 pkt 6 ww. ustawy strona może wnieść do właściwego wojewódzkiego sądu administracyjnego sprzeciw. W związku z tym należy uznać, iż właściwy do rozpatrzenia sprzeciwu jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.
Zgodnie z art. 260 p.p.s.a., w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie. Sprawa przyznania prawa pomocy rozpatrywana jest od początku w świetle przesłanek, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Jak podnosi w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy (II CZ 104/84) ubiegający się o pomoc w postępowaniu przed sądem winien w każdym wypadku poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania siebie i rodziny. Dopiero gdyby poczynione w ten sposób oszczędności okazały się niewystarczające - może zwrócić się o pomoc państwa.
Z przedłożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy oraz nadesłanych w wyniku jego uzupełniania dokumentów wynika, że skarżący prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe, a jego źródłem dochodów są świadczenie emerytalne w wysokości 778, 24 zł brutto miesięcznie oraz zasiłek celowy przyznany przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w wysokości 60 złotych miesięcznie. Zatem, w ocenie
Sądu, nie jest możliwe poczynienie przez niego jakichkolwiek oszczędności celem pokrycia kosztów sądowych.
W związku z powyższym, uznając za zasadne przyznanie skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, w myśl art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 260 p.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.