Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjny w Warszawie Andrzej Siwek po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku adwokat E. M. o przyznanie wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy w sprawie ze skargi S. N. na decyzję Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego postanowił: odmówić adwokat E. M. przyznania wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy
Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia [...] grudnia 2012 r. oddalono skargę S. N. na decyzję Krajowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] stycznia 2012 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.
W dniu [...] kwietnia 2013 r. skarżący złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie z kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata. Postanowieniem referendarza sądowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. zwolniono skarżącego od kosztów sądowych oraz przyznano adwokata z urzędu.
Wyznaczona w sprawie adwokat E. M. złożyła sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną od powyższego wyroku. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia [...] kwietnia 2015 r. sygn.. akt II GSK 569/14 oddalił skargę kasacyjną
Adwokat E. M. pismem z dnia [...] lipca 2015 r. złożyła wniosek o ustalenie i wypłatę wynagrodzenia za zastępstwo z urzędu.
W myśl art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej cyt. jako p.p.s.a, wyznaczony adwokat, radca prawny, doradca podatkowy albo rzecznik patentowy otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów, radców prawnych, doradców podatkowych albo rzeczników patentowych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
W niniejszej sprawie zasady przyznawania wynagrodzenia adwokatowi reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461). Zgodnie natomiast z § 20 powyższego rozporządzenia wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej powinien zawierać oświadczenie, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części.
W przedmiotowym przypadku wniosek złożony przez E. M. o zasądzenie wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej z urzędu nie zawiera wymaganego oświadczenia o braku zapłaty żądanych kosztów, w związku z czym jako nieuzasadniony, podlega oddaleniu. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażonym w postanowieniu z dnia 14 października 1998 r. (sygn. akt II CKN 687/98, OSNC 1999/3/63) "oświadczenie to jest nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów, stanowiącym przesłankę do przyjęcia, że praca adwokata lub radcy prawnego nie została wynagrodzona, a zatem, iż zachodzi podstawa poniesienia kosztów z tego tytułu przez Skarb Państwa na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (...). Należy podkreślić, że niezłożenie przez pełnomocnika wskazanego oświadczenia nie stanowi braku formalnego pisma, lecz brak w zakresie uzasadnienia wniosku, toteż nie podlega ewentualnemu uzupełnieniu w trybie 130 k.p.c." Także Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, iż brak oświadczenia pełnomocnika o jakim mowa w § 20 ww. rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia. Nie stosuje się do niego trybu uzupełnienia jego braków, opisanego w art. 49 p.p.s.a. (vide: wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2006 r. sygn. akt II FSK 962/05).
Powyższe stanowisko zostało w pełni zaakceptowane przez doktrynę, np.: J.P. Tarno - "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2008, s. 606; podobnie H. Knysiak-Molczyk /w:/ T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2008, s. 768; a także M. Niezgódka-Medek /w:/ B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" Wydawnictwo Zakamycze, Kraków 2005, s. 615.
Mając zatem powyższe na uwadze na podstawie art. 250 § 1 w zw. z art. 258 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, należało postanowić jak w sentencji.