Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi O. Sp. z o.o. z siedzibą w N. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...] postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Pismem z dnia 13 maja 2013 r. skarżąca O. Sp. z o.o. z siedzibą w N. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...].
W skardze został zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 270, cytowanej dalej jako "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w art. 61 § 1 p.p.s.a., jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Postanowienie w sprawie wstrzymania wykonania aktu lub czynności sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym, o czym stanowi art. 61 § 5 p.p.s.a.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest decyzja odmawiająca udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy. Powyższa decyzja nie podlega wykonaniu ani nie wymaga takiego wykonania. Nie każdy bowiem akt lub czynność może podlegać wstrzymaniu wykonania. Wniosek o wstrzymanie wykonalności może bowiem dotyczyć jedynie takich aktów lub czynności, które nadają się do wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub przymusowy zaistnienia takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w danym akcie (zob. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006, s. 186, postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 stycznia 2006 r., sygn. akt II FZ 882/05, niepubl.).
Wykonalność dotyczy zatem aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy powinnego zachowania lub zakazy określonego zachowania, aktów, na podstawie których określony podmiot uzyskuje równocześnie uprawnienie i mocą którego zostają na niego nałożone określone obowiązki oraz aktów, na podstawie których jeden podmiot jest do czegoś zobowiązany, a drugi wyłącznie uprawniony
(T. Woś [w:] T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2006, s. 295 i n.). Cechy tej nie mają z kolei akty odmowne, jak również te z konstytutywnych aktów uprawniających, które nie wymagają żadnych działań ze strony uprawnionych podmiotów dla spowodowania określonego w nim stanu faktycznego lub prawnego (J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2006,
s. 186 i n.).
Decyzja odmawiająca udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy nie przyznaje stronie żadnych uprawnień ani nie nakłada na nią żadnych obowiązków podlegających wykonaniu. Nie można zatem tej decyzji zaliczyć do kategorii aktów administracyjnych objętych zakresem postępowania o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Instytucja wstrzymania wykonania aktu lub czynności administracyjnej, przewidziana w art. 61 § 3 p.p.s.a., dotyczy bowiem takich aktów administracyjnych i czynności, których wykonanie może spowodować szkodę lub trudne do odwrócenia skutki (vide: postanowienie NSA z dnia 23 października 2012 r. sygn. II OZ 926/12). W niniejszej sprawie zaskarżona decyzja nie może powodować skutków przewidzianych ww. przepisem.
Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.