Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi P. SA z siedzibą w [...] na decyzję Ministra Energii z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za niedopełnienie obowiązku uiszczenia opłaty zapasowej postanawia odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
P. SA z siedzibą w Warszawie wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Energii z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za niedopełnienie obowiązku uiszczenia opłaty zapasowej. Przedmiotową decyzją nałożono na Spółkę karę pieniężną w łącznej wysokości 84242 złote.
W treści skargi został zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżąca wskazała, że wniosek motywowany jest wysokością bezpodstawnie nałożonej na nią kary pieniężnej oraz znaczną szkodą majątkową, jaką może wyrządzić jej uiszczenie. Konieczność zapłaty kary narusza interesy majątkowe skarżącej, która ponosi szereg obciążeń publicznoprawnych wynikających z prowadzonej działalności oraz pozostaje w sprzeczności z zasadą sprawiedliwości społecznej. W ocenie skarżącej kara została nałożona w wyniku wadliwej i nieuwzględniającej stanowiska skarżącej interpretacji przez organy ustawy o zapasach.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ze zm., dalej cytowanej jako "p.p.s.a.") wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże art. 61 § 3 p.p.s.a. stanowi, że po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 p.p.s.a., jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę skarżącą we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dla wykazania powyższego nie jest wystarczający sam wywód strony dotyczący okoliczności uzasadniających wstrzymanie. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń (okoliczności) świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest uzasadnione. Twierdzenia wnioskodawcy powinny zostać poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi sytuacji finansowej oraz majątkowej. Nieodpowiednie uzasadnienie wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (zob. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, wyd. 4, Warszawa 2010, s. 206, postanowienie NSA z dnia 19 stycznia 2017 r. sygn. akt II GSK 5622/16).
W orzecznictwie przyjmuje się, że przez niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków należy rozumieć taki stan, w wyniku którego może zostać wyrządzona szkoda, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy jej pierwotnych cech (por. np. postanowienie NSA z dnia 4 grudnia 2012 r., sygn. akt II OZ 1054/12).
Skarżąca Spółka wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie powołała żadnych okoliczności, które świadczyłyby o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Strona nie przedstawiła też żadnych dokumentów wskazujących na jej stan majątkowy i kondycję finansową. Dla oceny przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. nie jest wystarczające jedynie hipotetyczne założenie, że skarżącej może zostać wyrządzona znaczna szkoda majątkowa, bez konkretnego odniesienia się do jej aktualnej sytuacji finansowej i majątkowej. Skarżąca wnosząc o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie przedłożyła jakichkolwiek dokumentów, które uwiarygadniałyby jej przypuszczenia. Nie zostały przedstawione żadne informacje dotyczące aktualnej sytuacji finansowej Spółki, co pozwoliłoby na ocenę, czy wykonanie zaskarżonej decyzji rzeczywiście skutkowałoby niebezpieczeństwem wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowaniem trudnych do odwrócenia skutków. W tym miejscu wskazać należy, że rolą sądu nie jest działanie za stronę i poszukiwanie dowodów na poparcie twierdzeń skarżącej.
Wobec powyższego Sąd nie mógł dokonać oceny, jaki rzeczywisty wpływ na sytuację skarżącej będzie miało uiszczenie nałożonej zaskarżoną decyzją kary pieniężnej w łącznej wysokości 84242 złote. Wniosek skarżącej o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje więc za uwzględnienie.
Jednocześnie podkreślić należy, iż kwestia prawidłowości nałożonej przez organ kary pieniężnej będzie badana na etapie merytorycznego rozpoznania skargi. Zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 kwietnia 2007 r., sygn. akt I GPS 1/07 ustawodawca nie wiąże - choćby w najmniejszym stopniu - wystąpienia podstaw udzielenia ochrony tymczasowej z prawdopodobieństwem uwzględnienia skargi na decyzję. Sąd rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji nie może badać, czy zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą uzasadniającą jej uchylenie lub stwierdzenie nieważności (vide: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, pod red. T. Wosia, wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2011, s. 435). Dlatego też zawarte w skardze zarzuty dotyczące zaskarżonej decyzji nie mają wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.
Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.