Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Marcinkowska po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi H. B. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2008 r., sygn. akt VI SO/Wa 3/08 wymierzającym Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z tytułu niezastosowania się do obowiązku terminowego przekazania do Sądu skargi H. B. grzywnę w wysokości 2.691,03 złotych postanawia odrzucić skargę o wznowienie postępowania
Pismem z dnia [...] listopada 2008 r. H. B. wniósł skargę o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2008 r., sygn. akt VI SO/Wa 3/08 wymierzającym Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych z tytułu niezastosowania się do obowiązku terminowego przekazania do Sądu skargi grzywnę w wysokości 2.691,03 złotych. Podstawą skargi o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem sądowym zdaniem H. B., są według niego "przesłanki i okoliczności, dowodzące o tym, że Prezes ZUS poświadczył nieprawdę w trakcie postępowania w sprawie o sygn. akt VI SO/Wa 3/08.
W wykonaniu zarządzenia z dnia [...] kwietnia 2009 r., skarżący został wezwany do wskazania podstawy prawnej wznowienia postępowania oraz terminu, w którym dowiedział się o zdarzeniach stanowiących podstawę wniesienia skargi o wznowienie postępowania. W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia [...] kwietnia 2009 r., skarżący wskazał, że jego pismo spełnia przesłanki zawarte w art. 46 p.p.s.a. oraz podkreślił iż odmawia podania podstawy prawnej wznowienia postępowania w niniejszej sprawie. Wyjaśnił iż w dniu [...] listopada 2008 r., uzyskał informację o zdarzeniach stanowiących podstawę wznowienia tj. nieprzesłanie przez Prezesa ZUS skargi z dnia [...] sierpnia 2007 r., do Sądu.
Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm. - zwanej dalej p.p.s.a.) w dziale VII przewiduje możliwość wznowienia postępowania, które zakończone zostało prawomocnym orzeczeniem. Tryb ten jednak, jako nadzwyczajny, ograniczony został do przypadków ściśle wymienionych w przepisach ustawy, przy uwzględnieniu zasady, iż wskazane przyczyny wznowienia muszą wystąpić w chwili gdy wydane orzeczenie jest prawomocne. Zgodnie z art. 279 p.p.s.a. skarga o wznowienie postępowania powinna zawierać, oprócz oznaczenia zaskarżonego orzeczenia, także podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz żądanie o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia. Podstawę wznowienia określają przepisy art. 271, art. 272 i art. 273 ustawy. Zgodnie z ich treścią, można żądać wznowienia postępowania z powodu nieważności, jeżeli:
1) w składzie sądu uczestniczyła osoba nieuprawniona albo orzekał sędzia wyłączony z mocy ustawy, a strona przed uprawomocnieniem się orzeczenia nie mogła domagać się wyłączenia,
2) strona nie miała zdolności sądowej lub procesowej albo nie była należycie reprezentowana lub jeżeli wskutek naruszenia przepisów prawa była pozbawiona możności działania.
Ponadto, można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego zostało wydane orzeczenie, jak również na tej podstawie, że orzeczenie zostało oparte na dokumencie podrobionym lub przerobionym albo na skazującym wyroku karnym następnie uchylonym lub orzeczenie zostało uzyskane za pomocą przestępstwa. Ustawa wskazuje także, że podstawą wznowienia postępowania jest późniejsze wykrycie takich okoliczności faktycznych lub środków dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 273 § 2 p.p.s.a.). Dokonując kontroli skargi pod tym kątem, należy stwierdzić, że wskazanie podstawy prawnej powinno zawierać wyraźne określenie, które z przepisów art. 271-273 ustawy uzasadniają wznowienie postępowania w danej sprawie. Powołanie podstawy (albo podstaw) wznowienia ma istotne znaczenie w tym postępowaniu. Zgodnie z art. 280 § 1 powołanej ustawy sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań sąd odrzuca skargę. Zgodnie z § 2 na żądanie sądu zgłaszający skargę o wznowienie postępowania obowiązany jest uprawdopodobnić okoliczności stwierdzające zachowanie terminu lub dopuszczalność wznowienia. W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że złożona przez H. B. skarga o wznowienie postępowania nie spełnia wymogów formalnych uzasadniających zbadanie jej merytorycznej zasadności, ponieważ nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia. Za taką podstawę nie mogą być uznane powody wskazane przez skarżącego, który jedynie wskazał, że Prezes ZUS poświadczył nieprawdę, w celu uzyskania jak najniższego wymiaru kary grzywny, stąd też wywiódł, iż zaistniała przesłanka stanowiąca o podstawach wznowienia postępowania. Skarżący winien konkretnie sprecyzować podstawę (podstawy) prawną wznowienia, a brak takiego konkretnego wskazania podstawy prawnej rzutuje już na samą dopuszczalność skargi. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie skarżący nie wykazał nowych okoliczności faktycznych i prawnych bowiem, Sąd nakładając na organ karę grzywny w dniu 3 marca 2008 r., uznał winę organu w przedmiocie niedopełnienia obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 p.p.s.a., uczynił zatem zadość żądaniu strony ukarania grzywną organu W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia, Sąd bowiem wskazał, iż do kompetencji Prezesa ZUS nie należała ocena, czy przedmiotowa skarga podlegałyby, czy też nie, rozpoznaniu przez Sąd. Takiej bowiem oceny dokonuje każdorazowo Wojewódzki Sąd Administracyjny, który na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a. może odrzucić skargę, co podlega dalszej ewentualnej kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. Sąd zaznaczył, że wymierzając karę grzywny wziął pod uwagę stopień zaniedbania obowiązków przez organ, jak również fakt, że organ w sposób przekonywujący uzasadnił przyczyny niewypełnienia ciążącego na nim obowiązku i dlatego wymierzył karę grzywny w dolnej granicy jej wymiaru. (Por. orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 listopada 2008 r., sygn. akt I OZ 879/08).
Mając powyższe na uwadze, wobec braku ustawowej podstawy do wznowienia postępowania sądowego, Sąd na podstawie art. 280 § 1 powołanej wyżej ustawy orzekł, jak w sentencji.