Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dariusz Zalewski po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2014 r. na powiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. P. na postanowienie Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] października 2013 r., [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego postanawia: odrzucić skargę
Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r. E. P. (nazywana dalej "skarżącą") wezwała Komisję Nadzoru Finansowego (nazywana dalej "KNF") o zaprzestanie łamania prawa przez uchylanie się od wydania decyzji o wszczęcie postępowania administracyjnego.
KNF postanowieniem z dnia [...] października 2013 r., [...] odmówiła wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2013 r. o wszczęcie postępowania administracyjnego wobec C. S.A.
W postanowieniu zawarto pouczenie, że zgodnie z art. 61a § 2 k.p.a. i art. 144 k.p.a. w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. oraz w zw. z art. 11 ust. 5 i 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1149 ze zm.), stronie przysługuje prawo zwrócenia się do KNF z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia.
Skarżąca wniosła do organu pismo z dnia [...] października 2013 r. zatytułowane "Zażalenie" na postanowienie z dnia [...] października 2013 r.
Pismem z dnia 6 listopada 2013 r., zatytułowanym "Wniosek", złożonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zaskarżyła postanowienie KNF z dnia [...] października 2013 r. odmawiające wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie wniosku skarżącej z dnia [...] sierpnia 2013 r.
Pismem z dnia [...] listopada 2013 r. KNF zawiadomiła skarżącą o wydłużeniu terminu rozpatrzenia pisma będącego zażaleniem na postanowienie organu z dnia [...] października 2013 r.
Postanowieniem z dnia [...] listopada 2013 r., [...] KNF utrzymała w mocy postanowienie z dnia [...] października 2013 r.
Postanowienie doręczono stronie w dniu 26 listopada 2013 r.
KNF, uznawszy pismo skarżącej z dnia 6 listopada 2013 r. za skargę na postanowienie organu z dnia [...] października 2013 r., w odpowiedzi na skargę wniosła o jej odrzucenie z uwagi na niewyczerpanie środków zaskarżenia, o których mowa w art. 52 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., nazywanej dalej "p.p.s.a.").
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 p.p.s.a. skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka.
W myśl art. 52 § 2 p.p.s.a, przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie.
Przepis art. 52 § 1 p.p.s.a. określa związek między postępowaniami administracyjnymi, w których podejmowane są decyzje administracyjne i określone postanowienia, które mogą być zaskarżone do wojewódzkiego sądu administracyjnego, a postępowaniem sądowoadministracyjnym. Wyraża on zasadę, że postępowanie sądowoadministracyjne nie może zostać uruchomione, jeżeli przed wniesieniem skargi w postępowaniu administracyjnym nie zostały wykorzystane określone środki weryfikacji kwestionowanych indywidualnych aktów administracyjnych. Taka intencja ustawodawcy znajduje potwierdzenie w postanowieniach art. 52 § 2 p.p.s.a. w którym zostało wyjaśnione, że przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. Samo wniesienie środka zaskarżenia nie jest przy tym równoznaczne ze spełnieniem omawianego warunku. O wyczerpaniu dyspozycji przewidzianej w art. 52 § 1 p.p.s.a. można mówić dopiero po rozpoznaniu przez organ administracji publicznej wniesionego środka zaskarżenia. Zatem niezachowanie przewidzianego tam trybu ma miejsce zarówno wówczas, gdy strona w ogóle nie wniosła przysługujących jej w postępowaniu administracyjnym środków zaskarżenia, jak też w przypadku złożenia do sądu administracyjnego skargi po uprzednim wniesieniu środka zaskarżenia, ale przed jego rozpoznaniem przez właściwy organ. Innymi słowy nie wystarczy samo złożenie środka zaskarżenia od kwestionowanych decyzji czy postanowienia organu I instancji, lecz wymagane jest, aby skarga została wniesiona na stosowne działanie organu podjęte po rozpatrzeniu takiego środka prawnego. Dopiero akt administracyjny wydany po rozpatrzeniu złożonego przez stronę środka zaskarżenia, przysługującego jej w postępowaniu administracyjnym prowadzonym w danej sprawie, otwiera tej stronie drogę do skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1710/12).