Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym : Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Grzelak po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. C. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A. C. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej postanawia: odrzucić wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
W dniu [...] kwietnia 2010 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpatrzeniu odwołania A. C. od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2009 r. nr [...] wydał decyzję nr [...], którą utrzymał w mocy ww. decyzję organu I instancji nakładającą na stronę karę pieniężną w wysokości 30 000 (trzydzieści tysięcy) złotych.
Decyzja Głównego Inspektora Transportu Drogowego została doręczona skarżącemu w dniu 12 maja 2010 r. (zwrotne potwierdzenia odbioru w aktach administracyjnych).
Pismem z dnia 7 stycznia 2013 r., doprecyzowanym pismem z dnia 12 lutego 2013 r., A. C. złożył skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Skarżący wskazał, że w dniu 31 grudnia 2012 r. otrzymał zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego w celu realizacji tytułów wykonawczych, a nie jest mu wiadomym, ażeby zostały wydane i doręczone prawomocne decyzje, na podstawie których zostały wystawione ww. tytuły wykonawcze. Jego zdaniem postępowania były przeprowadzone wadliwie, bowiem został pozbawiony możliwości czynnego w nich udziału.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl art. 87 § 5 p.p.s.a. po upływie roku od uchybionego terminu, jego przywrócenie jest dopuszczalne tylko w przypadkach wyjątkowych. Jak słusznie zauważył J.
Jagieła w glosie do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 1999 r., I CKN 802/98, OSNC 1999, nr 7-8, poz. 141 "kwestia dopuszczalności przywrócenia uchybionego terminu po upływie roku od jego uchybienia stanowi przesłankę dotyczącą postępowania, należy więc do warunków dopuszczalności rozpoznania wniosku o przywrócenie terminu, a nie do przesłanek merytorycznych, a więc do warunków zasadności wniosku." Złożenie wniosku o przywrócenie terminu po upływie roku czyni zbędnym badanie przesłanek określonych w art. 86 § 1 i 2
p.p.s.a., wymaga natomiast ustalenia, że zachodzi przypadek wyjątkowy.
Instytucja określona w art. 87 § 5 p.p.s.a znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Jak wynika z akt administracyjnych sprawy zaskarżona decyzja została doręczona skarżącemu w dniu 12 maja 2010 r. Termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego wynosi 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie (art. 53 ppsa), a zatem w niniejszej sprawie termin do wniesienia skargi upłynął skarżącemu w dniu 11 czerwca 2010 r. Z kolei złożenie skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu nastąpiło w dniu 7 stycznia 2013 r. Tym samym należy stwierdzić, że upłynęło ponad dwa lata od uchybionego terminu. Jak już wspomniano przywrócenie terminu w tej sytuacji uzależnione jest od stwierdzenia czy zachodzi w niniejszej sprawie tzw. przypadek wyjątkowy. Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 26 lipca 2006 r., sygn. akt II FZ 438/06 podejmując się próby zdefiniowania tego nieostrego pojęcia powołał się na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 1999 r., sygn. akt I CKN 802/98 stwierdzające, iż "dynamika procesów, różnorodność występujących w nim stanów faktycznych, a także rozmaitość i nieprzewidywalność zachowań (działań i zaniechań) stron, nie pozwalają na sformułowanie uniwersalnej definicji normatywnej; prawodawca pozostawił ocenę w tym zakresie sędziemu, odwołując się do jego bezstronności, doświadczenia oraz poczucia sprawiedliwości. Tak więc rzeczą sądu, rozpoznającego wniosek o przywrócenie terminu, jest wyważenie - przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności występujących w konkretnej sprawie, a więc zarówno elementów przedmiotowych, jak i podmiotowych - czy argumenty wspierające wniosek są mocniejsze od argumentów przemawiających za stabilizacją sytuacji ugruntowanej przez upływ czasu, a powstałej w następstwie niedokonania czynności procesowej w przepisanym terminie oraz czy moc tych argumentów pozwala na stwierdzenie, że w sprawie zachodzi wypadek, który można uznać za wyjątkowy."