Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz po rozpoznaniu w dniu 15 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A B. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi A. B. na decyzję Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa z dnia [...] grudnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania uprawnień budowlanych postanawia: odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi
Skarżący A. B. w dniu 20 stycznia 2017 r. (k. 73 akt) nadał na adres Krajowej Komisji Kwalifikacyjnej Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa-za pośrednictwem wyznaczonego operatora pocztowego-kierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej WSA) skargę na decyzję tego organu z dnia [...] grudnia 2016 r. w przedmiocie odmowy nadania uprawnień budowlanych. Ww. decyzja została doręczona na adres skarżącego w dniu 20 grudnia 2016 r. - odbiór kwitował W. B., domownik (zwrotne potwierdzenie odbioru , w skrócie "zpo" akta administracyjne).
Postanowieniem z 23 marca 2017 r. Sąd odrzucił skargę, z uwagi na wniesienie jej po terminie. Odbiór odpisu rzeczonego postanowienia pokwitował w dniu 30 marca 2017 r. W. B. - dorosły domownik (zpo k. 94 akt sądowych).
Pismem z 31 marca 2017 r. (uzupełnionym w dniu 24 kwietnia 2017 r.) skarżący złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W jego uzasadnieniu podniósł, że brat W. B. nie zamieszkuje pod adresem skarżącego, a jedynie przebywa tam w okazyjnie, z uwagi na wizyty u matki. Wyjaśnił również, iż brat jest osobą częściowo niepełnosprawną. Argumentował, że brat oddał mu przesyłkę zawierającą zaskarżoną decyzję, nie w dniu jej odbioru (20 grudnia 2016 r.), ale podczas kolejnej wizyty u matki w dniu 20 stycznia 2017 r. i tego samego dnia skarżący nadał skargę, którą miał już przygotowaną w oczekiwaniu na list od organu. W ocenie skarżącego, zaskarżoną decyzję skutecznie otrzymał dopiero 20 stycznia 2017 r. Do wniosku dołączył oświadczenia matki i brata oraz kserokopię dowodu osobistego W. B., jak również kopię orzeczenia o jego niepełnosprawności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718; dalej: p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Stosownie zaś do treści art. 87 § 1 i § 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu. Ponadto, równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 4 p.p.s.a.).
Instytucja przywrócenia uchybionego terminu ma na celu usunięcie ujemnych następstw procesowych wynikłych wskutek niezachowania terminu procesowego, gdy strona nie ponosi winy w jego uchybieniu. Wniosek o przywrócenie terminu może być skuteczny, jeżeli łącznie spełnione są następujące przesłanki: 1) brak winy w uchybieniu terminowi; 2) spowodowanie przez uchybienie terminu ujemnych skutków dla strony w zakresie postępowania sądowego; 3) złożenie wniosku o przywrócenie terminu w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu 4) równocześnie ze złożonym wnioskiem o przywrócenie terminu dokonanie czynności uchybionej. Jednym z bezwzględnych wymogów zastosowania instytucji przywrócenia terminu jest zatem brak winy strony w niezachowaniu terminu do dokonania określonej czynności procesowej. Kryterium braku winy wiąże się z obowiązkiem zachowania szczególnej staranności strony przy prowadzeniu własnych spraw. O braku winy w przekroczeniu terminu do dokonania czynności procesowej, można zatem mówić tylko w przypadku stwierdzenia, że dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu niedającej się przezwyciężyć przeszkody. Oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd winien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o własne interesy (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2000 r. I CKN 1261/99, publ. Biuletyn SN 2000/5/12). Przywrócenia terminu może zatem domagać się strona, która nie tylko przyznaje, że nie dokonała czynności w terminie, ale także jest w stanie uprawdopodobnić, iż stało się tak bez jej winy ze względu na wystąpienie okoliczności od niej niezależnych, którym pomimo dołożenia należytej staranności nie była w stanie przeciwdziałać.