Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku P. M. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w sprawie ze skargi P. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] listopada 2014 r., znak [...] w przedmiocie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej postanawia odmówić przywrócenia terminu do uiszczenia wpisu.
Skarżący - P. M., w dniu [...] listopada 2014 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie za pośrednictwem Komendanta Głównego Policji skargę na decyzję tego organu z dnia [...] listopada 2014 r., znak [...] w przedmiocie skreślenia z listy kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej.
Zarządzeniem z dnia [...] stycznia 2015 r., doręczonym skarżącemu przy piśmie Sądu z dnia [...] stycznia 2015 r., skarżący został wezwany do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w wysokości 200 złotych, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem odrzucenia skargi.
Wobec braku uiszczenia przez skarżącego w przepisanym terminie wpisu od skargi, Sąd postanowieniem z dnia 25 lutego 2015 r. odrzucił wskazaną na wstępie skargę.
Pismem z dnia [...] marca 2015 r. skarżący zwrócił się do Sądu o przywrócenie terminu do wniesienia wpisu, podając, że nie uiścił wpisu we wskazanym terminie z uwagi na przekonanie o uzyskaniu w tej sprawie zwolnienia od kosztów. Dodał, że równolegle prowadzona jest przed Sądem, pod sygn. akt II SA/Wa 2151/14 sprawa w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń i w tej sprawie postanowieniem z dnia 9 lutego 2015 r. przyznano mu prawo pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia adwokata. Wskazał, że korespondencja w obydwu sprawach przyszła jedna po drugiej i w związku z tym myślał, że złożenie wniosku oraz przyznanie tej pomocy dotyczy sprawy o licencję. Jak podał skarżący, nie dopatrzył się, że wezwanie o uiszczenie opłaty dotyczy innej sprawy. Skarżący podkreślił, że nie zachował terminu do uiszczenia wpisu sądowego przez niewiedzę co do skuteczności złożonych dokumentów o przyznanie prawa pomocy. Uznał jednocześnie, że skoro ustanowiono dla niego adwokata z urzędu, to on opiekuje się obiema sprawami.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Przepis art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.; dalej "p.p.s.a."), wprowadził zasadę, zgodnie z którą czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna, przy czym, w przypadku jeżeli strona nie dokonała czynności bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu (art. 86 § 1 p.p.s.a.).
Tryb złożenia wniosku szczegółowo reguluje art. 87 p.p.s.a. W myśl § 1 pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Natomiast § 2 stanowi, że w piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.
Kryterium braku winy o jakiej mowa w art. 87 § 2 p.p.s.a., stanowiące przesłankę zasadności wniosku o przywrócenie terminu polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Zarówno w nauce postępowania administracyjnego, jak i w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego panuje zgodność, że oceniając wystąpienie tej przesłanki, sąd powinien przyjąć obiektywny miernik staranności, której można wymagać od każdego należycie dbającego o swoje interesy (J.P. Tarno - "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz" Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2004, s. 149). Podkreślić należy, iż kryterium braku winy, jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu, polega na dopełnieniu przez stronę obowiązku dołożenia szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu ma bowiem charakter wyjątkowy i nie jest możliwe w sytuacji, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa. Zatem o braku winy można mówić wyłącznie wtedy, gdy dopełnienie obowiązku stało się niemożliwe z powodu przeszkody, której strona nie mogła przezwyciężyć nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku.