Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku "E." Spółka Komandytowo - Akcyjna z siedzibą w P. o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w sprawie ze skargi "E." Spółka Komandytowo - Akcyjna z siedzibą w P. na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych postanawia: odmówić wstrzymania wykonania decyzji Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...].
"E." Spółka Komandytowo - Akcyjna z siedzibą w P. (dalej też jako "skarżąca"), wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych. Skarżąca wniosła zarazem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 718 ze zm. - dalej powoływanej jako "p.p.s.a.") zasadą jest, że wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Sąd natomiast może, na wniosek strony, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Ciężar dowodu leży przy tym na wnioskodawcy, który powinien przynajmniej uprawdopodobnić, że w jego przypadku spełnione zostały przesłanki wskazane w powołanym przepisie. Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności należy więc poprzedzić analizą przedstawionego przez wnioskodawcę uzasadnienia pod kątem spełnienia przesłanek wskazanych w powołanym wyżej przepisie art. 61 § 3 p.p.s.a. Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku złożonym przez stronę. Brak uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. postanowienie NSA z 18 maja 2004 r. - FZ 65/04). Argumentacja takiego wniosku musi więc być odpowiednia - tzn. w sposób przekonywujący pokazująca konkretne relacje między brakiem wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji a wystąpieniem zagrożeń z art. 61 § 3 p.p.s.a. czyli niebezpieczeństwem wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
W niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała w ogóle żadnych okoliczności świadczących o istnieniu powyższych zagrożeń. W szczególności skarżąca nie wskazała żadnych okoliczności, ani nie przedstawiła żadnych dokumentów opisujących jej sytuację finansową i pozwalających na ustalenie, czy poniesienie nałożonej na nią opłaty spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub wystąpienie trudnych do odwrócenia skutków.
Wskazać należy, że stosownie do utrwalonej linii orzeczniczej wykonanie decyzji nakładającej na stronę obowiązek uiszczenia należności pieniężnej tylko w wyjątkowych przypadkach jest źródłem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub powstania trudnych do odwrócenia skutków, gdyż w przypadku uchylenia decyzji uiszczona należność podlega zwrotowi (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2011 r., sygn. akt I GZ 217/11). Każda decyzja administracyjna zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia i powodujących zmniejszenie majątku zobowiązanego. Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji nie służy zabezpieczeniu przed jakimikolwiek skutkami egzekucji, lecz jedynie przed takimi, których w sytuacji ewentualnego wygrania sporu sądowego nie można by było naprawić. W ocenie Sądu istotne znaczenie dla oceny wystąpienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. ma fakt, że w przypadku ewentualnego uwzględnienia skargi uiszczone, nienależne zobowiązanie będzie podlegać zwrotowi wraz z odsetkami, stanowiącymi swoistą formę odszkodowania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 grudnia 2013 r., sygn. akt II GZ 681/13). Tym samym zdaniem Sądu w analizowanym przypadku nie sposób uznać wystąpienia trudnych do odwrócenia skutków.
Jednocześnie należy odnotować, że skarżąca nie wykazała, iż wykonanie decyzji spowoduje wystąpienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody. Nie przedłożyła żadnych dokumentów, świadczących chociażby o stanie środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych. Powyższe w ocenie Sądu nie pozwala na ustalenie, czy uiszczenie przez skarżącą nałożonej kary spowoduje wystąpienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody.
Sąd pragnie w tym miejscu zauważyć, że kwestia prawidłowości ustalenia opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników będzie badana oczywiście dopiero na etapie merytorycznego rozpoznawania skargi.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.