Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. S.A. z siedzibą w L. na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zawieszenia działalności banku postanawia: 1. odrzucić skargę, 2. zwrócić skarżącej spółce A. S.A. z siedzibą w L. kwotę 100 (słownie: sto) złotych uiszczoną tytułem wpisu sądowego
Pismem z dnia [...] czerwca 2010 r. A. S.A. L. (nazywana dalej "skarżącą"), działając wraz z innymi podmiotami, tj.: S. w P., I. Sp. z o. o. z siedzibą w K., W. S.A. z siedzibą w L., K. Sp. z o.o. z siedzibą w C., Ukraina wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego.
W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, iż w dniu [...] września 2008 r. S. z siedzibą w P. oraz S. S.A. oraz I. S.A. złożyły do Prezesa Rady Ministrów wniosek o stwierdzenie nieważności uchwały Komisji Nadzoru Bankowego z dnia [...] stycznia 2000 r. w sprawie zawieszenia działalności B. S.A. w P..
Prezes Rady Ministrów postanowieniem z dnia [...] października 2008 r. przekazał powyższy wniosek Komisji Nadzoru Finansowego(nazywanej dalej "KNF"), jako organowi właściwemu w sprawie.
Pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. skarżąca oraz pozostałe trzy spółki, tj.: I. Sp. z o.o. z siedziba w K., Ukraina, W. S.A. oraz K. Sp. z o.o. z siedzibą w C. złożyły do KNF, w trybie art. 28 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej "k.p.a."), wniosek o dopuszczenie ich w charakterze uczestników postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności uchwały Komisji Nadzoru Bankowego z dnia [...] stycznia 2000 r.
Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. S. złożyło do Prezesa Rady Ministrów jako organu nadzoru nad działalnością KNF, zażalenie na bezczynność KNF w trybie art. 37 § 1 k.p.a. Stowarzyszenia wniosło o wyznaczenie terminu załatwienia sprawy, zarządzenie wyjaśnienia przyczyn i ustalenie osób winnych niezałatwieniu sprawy w terminie oraz podjęcia środków zapobiegających naruszeniu terminów załatwienia spraw w postępowaniu.
W odpowiedzi, Prezes Rady Ministrów, pismem z dnia [...] czerwca 2010 r. poinformował o błędnym skierowaniu zażalenia, wyjaśniając, że w sprawach z zakresu kodeksu postępowania administracyjnego nie jest on organem wyższego stopnia wobec KNF. Prezes Rady Ministrów zwrócił zażalenie skarżącym wskazując, że wobec braku organu wyższego stopnia, stronie pozostaje wyłącznie skierowanie skargi na bezczynność KNF do sądu administracyjnego.
Skarżący, chcąc uniknąć dalszych sporów kompetencyjnych, skierowali skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Sąd postanowieniem z dnia 19 stycznia 2011 r. sygn. akt VI SAB/Wa 66/10, na podstawie art. 52 § 1 w związku z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., nazywanej dalej "p.p.s.a.), odrzucił skargę na bezczynność uznając, iż jest ona przedwczesna. W uzasadnieniu Sąd podkreślił, iż w myśl art. 52
§ 1 p.p.s.a., wniesienie skargi na bezczynność organu dopuszczalne jest po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Ustawowe wyjaśnienie terminu "wyczerpanie środków zaskarżenia" zawiera art. 52 § 2 p.p.s.a., który stanowi, że przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.