Sprawa ze skargi na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. B., B. C., B. W., C. z siedzibą w USA, D. U., G. W., G. D., J. S., J. J., M. C., M. G., R. M., P. J., P. R., R. K., R. S., K. S., S. P., W. W., R. K., M. D. oraz W. P. na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej postanawia: 1. odrzucić skargi D. B., B. C., B. W., D. U., G. W., G. D., J. S., J. J., M. C., M. G., R. M., P. J., P. R., R. K., R. S., K. S., S. P., W. W., R. K., M. D. oraz W. P., 2. umorzyć postępowanie sądowoadministracyjne ze skargi C. z siedzibą w USA, 3. zwrócić D. B., B. C., B. W., C. z siedzibą w USA, D. U., G. W., G. D., J. S., J. J., M. C., M. G., R. M., P. J., P. R., R. K., R. S., K. S., S. P., W. W., R. K., M. D. oraz W. P. kwotę 100 (słownie: sto) złotych uiszczoną solidarnie tytułem wpisu od skargi.

Uzasadnienie strona 1/3

Skarżący - D. B., B. C., B. W., C. z siedzibą w USA, D. U., G. W., G. D., J. S., J. J., M. C., M. G., R. M., P. J., P. R., R. K., R. S., K. S, S. P., W. W., R. K., M. D. oraz W. P., złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej Sąd) skargę na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego (dalej jako Komisja) w cofnięciu W. SA (dalej Spółka) zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. W skardze wniesiono m.in. o stwierdzenie bezczynności Komisji w zakresie zaniechania cofnięcia Spółce ww. zezwolenia w odpowiednim czasie, podczas gdy stosownie do art. 45 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 5-6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi (tj. Dz. U. z 2005 r., nr 111, poz. 937 ze zm.) decyzja o cofnięciu winna zostać wydana w momencie wystąpienia okoliczności wskazanych w tych przepisach oraz o stwierdzenie, że bezczynność ta miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu skargi skarżący wskazali, że wprawdzie nie byli uczestnikami postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem decyzji cofającej rzeczone zezwolenie - zatem nie mieli prawa jej zaskarżenia do Sądu, ale ze spółką zawarli umowy na zarządzanie portfelami i prowadzenie rachunków inwestycyjnych. Z tego faktu wywodzą więc legitymacje do wniesienia niniejszej skargi. Cofnięcie spółce zezwolenia wywołało bowiem w stosunku do nich bezpośrednie skutki prawne, chociażby w postaci żądania zwrotu środków powierzonych w zarządzanie spółce.

W odpowiedzi na skargę Komisja wniosła o odrzucenie skargi, wskazując że skarżący przed jej wniesieniem nie dopełnili - wynikającego z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), dalej jako p.p.s.a. w zw. z art. 37 § 1 k.p.a. obowiązku uprzedniego wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa.

W piśmie z 25 października 2012 r. C. z siedzibą w USA cofnął skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd odnosi się do skargi wniesionej, a następnie cofniętej przez C. z siedzibą w USA.

Zgodnie z dyspozycją art. 60 p.p.s.a. skarżący może cofnąć skargę, a cofnięcie skargi wiąże Sąd. Jednakże Sąd rozpoznając wniosek o cofnięcie skargi obowiązany jest uznać za niedopuszczalne cofnięcie skargi, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. W ocenie Sądu, w rozpoznawanym przypadku należy stwierdzić, iż cofnięcie skargi jest dopuszczalne i skuteczne, albowiem nie zmierza do obejścia prawa.

Przechodząc do skarg pozostałych skarżących Sąd zauważa, że każde merytoryczne rozpatrzenie skargi poprzedzone jest w postępowaniu przed sądem administracyjnym badaniem dopuszczalności jej wniesienia. Skarga jest dopuszczalna, gdy przedmiot sprawy należy do właściwości sądu administracyjnego, skargę wniesie uprawniony podmiot oraz gdy skarga spełnia wymogi formalne i została złożona w przewidzianym w prawie trybie i terminie. Stwierdzenie braku którejkolwiek z wymienionych przesłanek uniemożliwia nadanie skardze dalszego biegu, co w konsekwencji prowadzi do jej odrzucenia.

Strona 1/3