Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący sędzia WSA Grażyna Śliwińska po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od wpisu sądowego od skargi w sprawie ze skargi Z. P. na przewlekłość postępowania przed Urzędem Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji unieważniającej prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "[...]" [...] postanawia odmówić przyznania skarżącemu prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od wpisu sądowego od skargi.
Pismem z dnia 3 grudnia 2015 r. Z. P., wniósł za pośrednictwem Urzędu Patentowego RP do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na przewlekłość postępowania przed Urzędem Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji unieważniającej prawo z rejestracji wzoru przemysłowego pt. "[...]" ([...]). W skardze został zawarty wniosek o przyznanie prawa pomocy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.:Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm. - dalej p.p.s.a.), prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Jednakże stosownie do art. 247 p.p.s.a. prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.
O oczywistej bezzasadności skargi można mówić wtedy, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest oczywiste, że skarga nie może zostać uwzględniona. Wskazany przepis nie różnicuje przyczyn bezzasadności skargi, należy zatem stwierdzić, że prawo pomocy nie przysługuje zarówno w razie oczywistej bezzasadności skargi z przyczyn procesowych, jak i z przyczyn uregulowanych w przepisach materialnoprawnych.
W niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, albowiem została ona odrzucona postanowieniem Sądu z dnia 23 listopada 2016 r., z uwagi na fakt, że została wniesiona przed wyczerpaniem środków zaskarżenia przysługujących skarżącemu w postępowaniu przed organem.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności stwierdzić należy, że ze względu na oczywistą bezzasadność skargi, na podstawie art. 247 p.p.s.a. należało orzec jak w sentencji. Przy orzekaniu na podstawie powołanego przepisu Sąd nie badał sytuacji finansowej skarżącego i jego możliwości płatniczych.