Sprawa ze skargi K. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S. w przedmiocie bezczynności Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie rozpoznania wniosku o wydanie zezwolenia na utworzenie banku
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Asesor WSA Danuta Szydłowska Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2009 r. sprawy ze skargi K. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S. w przedmiocie bezczynności Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie rozpoznania wniosku o wydanie zezwolenia na utworzenie banku postanawia: 1. umorzyć postępowanie sądowoadmistracyjne; 2. zasądzić od Komisji Nadzoru Finansowego solidarnie na rzecz skarżących K. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S., T. z siedzibą w S. kwotę 340 (trzysta czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

K. w S., T. z S., T. U. z S. wniosły skargę na bezczynność Komisji Nadzoru Finansowego w zakresie rozpoznania wniosku o wydanie zezwolenia na utworzenie banku.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na to, że po złożeniu przedmiotowej skargi organ wydał decyzję, która rozstrzygała wniosek skarżących.

Na wezwanie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący, reprezentowani przez adwokata potwierdzili, że została wydana w.w. decyzja jednakże uznając, że skarga na bezczynność organu jest w dalszym ciągu uzasadniona wnieśli o jej merytoryczne rozpoznanie i ustalenie, że organ nie wydał stosownej decyzji w terminie określonym przepisami ustawy Prawo bankowe. Nadto wnieśli o zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów postępowania (pismo skarżących z dnia 29 października 2008 r. k. 86 akt sądowych).

Na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, która odbyła się w dniu 17 lutego 2009 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), zakres przedmiotowy skargi na bezczynność wyznaczają postanowienia art. 3 § 2 pkt 1-4 tej ustawy. Tak więc zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne tylko w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest na mocy powyższych przepisów zaskarżenie decyzji, postanowień oraz innych aktów i czynności. Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w ustalonym w k.p.a. lub akcie szczególnym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu albo nie podjął stosownej czynności.

W rozpatrywanej sprawie, co jest bezsporne, po wniesieniu przedmiotowej skargi organ wydał decyzję, która rozstrzygała wniosek skarżących o wydanie zezwolenia na utworzenie B. S.A. Nie ma przy tym znaczenia, czy wzmiankowana decyzja jest dla strony korzystna tj. uwzględnia jej wniosek, czy też wniosku strony nie uwzględnia.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że w toku niniejszego postępowania sądowego ustała bezczynność organu. Rozbieżne poglądy w orzecznictwie sądów administracyjnych, a także rozbieżne stanowiska w piśmiennictwie prawniczym, czy w omawianym przypadku należy postępowanie sądowe umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. czy skargę oddalić zostały ostatecznie ujednolicone uchwalą siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 listopada 2008r.

I OPS 6/08 w której stwierdzono, że przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. ma zastosowanie także w przypadku, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu - w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 -4a0 tej ustawy- organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności.

Mając na uwadze powyższe niniejsze postępowanie sądowe należało umorzyć na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. gdyż stało się bezprzedmiotowe.

Aktywność organu w postaci uwzględnienia skargi w trybie autokontroli (art. 54 § 3 p.p.s.a), co w istocie miało miejsce w niniejszej sprawie, nie pozbawia strony prawa ubiegania się o zasądzenie od organu na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 201 § 1 p.p.s.a.).

W rozpoznawanej sprawie strona skarżąca była reprezentowana przez adwokata a zatem koszty obejmowały wpis oraz wynagrodzenie pełnomocnika o których orzeczono na podstawie art. 202 § 2 p.p.s.a.

Strona 1/1