Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant ref. staż. Katarzyna Skurzyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2013 r. sprawy ze skargi R. S.A. z siedzibą w [...] na bezczynność Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie zwrotu nadpłaty postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącej R. S.A. z siedzibą w [...] kwotę 100 (słownie: sto) złotych, uiszczoną tytułem wpisu od skargi.
Radio P. SA z siedzibą w W. (dalej skarżąca) dnia 28 lutego 2013 r. (k. 2 akt) złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - czyniąc to za pośrednictwem Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (dalej Przewodniczący KRRiT), skargę na bezczynność tego organu w przedmiocie braku zwrotu nadpłaty (wraz z oprocentowaniem) wynikającej z decyzji wydanej w skutek skargi o wznowienie postępowania administracyjnego.
W skardze skarżąca wniosła o;
1.zobowiązanie organu do zwrócenia nadpłaty w kwocie 48.902 zł wraz z oprocentowaniem w terminie 14 dni od doręczenia organowi prawomocnego wyroku;
2. stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.
W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, że 19 lipca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny RP wydał wyrok w sprawie P 9/09, w którym stwierdził, niekonstytucyjność art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2011 r., nr 43, poz. 226, nr 85, poz. 459 i nr 112, poz. 654) - jest niezgodny z art. 217 i art. 92 ust. 1 Konstytucji RP oraz niekonstytucyjność rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz. U. nr 12, poz. 153 i nr 90, poz. 1007 oraz z 2002 r. nr 58, poz. 541 i z 2007 r. nr 124, poz. 870) - jest niezgodne z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Nadto Trybunał orzekł, że ww. przepisy tracą moc obowiązywania z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w dzienniku Ustaw RP. Skarżąca wskazała, że wyrok ów został opublikowany 3 sierpnia 2011 r. w Dz. U. z 2011 r. nr 160, poz. 963, zatem niekonstytucyjne przepisy utraciły moc z dniem 3 sierpnia 2012 r.
Strona wskazała, że w dniu 3 września 2012 r. z zachowaniem terminu określonego w art. 145a § 2 k.p.a., złożyła do Przewodniczącego KRRiT skargę o wznowienie postępowania w części dotyczącej opłaty, w której to skardze zażądała:
1. wznowienia postępowania;
2. uchylenia ww. części decyzji;
3. wydania nowej decyzji co do istoty sprawy określającej opłatę za dokonanie zmiany (rozszerzenie) koncesji w kwocie 82 złote.
Skarżąca stanęła na stanowisku, że w związku z nie wydaniem przez Przewodniczącego KRRiT żądanej przez nią decyzji do dnia 13 listopada 2012 r. oraz z upływem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 35 k.p.a., a także z uwagi na brak powiadomienia jej o przedłużeniu postępowania, organ w konsekwencji dnia 3 listopada 2012 r. wydał decyzję, w której;
1. wznowił postępowanie w sprawie zmiany koncesji na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą P. (decyzja z [...] grudnia 2009 r. nr [...]) w zakresie opłaty za zmianę koncesji;
2. uchylił decyzję we wskazanej wyżej części;
3. wydał nową decyzję co do wysokości opłaty a mianowicie, że opłata wynosi kwotę 82 złote.
Odnośnie faktów skarżąca podała również, że 16 listopada 2012 r. złożyła do organu wniosek o zwrot nadpłaty, a następnie wobec braku reakcji organu, dnia 21 grudnia 2012 r. wezwała go do usunięcia naruszenia prawa poprzez zwrot nadpłaty. Dodatkowo skarżąca wskazała, że 13 listopada 2012 r. organ wydał postanowienie, którym wznowił postępowanie. Jednakże w piśmie doręczonym organowi 27 listopada 2012 r. strona stwierdziła, że owo postępowanie jest bezprzedmiotowe z uwagi na to, że skarga o wznowienie postępowania została merytorycznie rozpoznana jeszcze przed wydaniem tego postanowienia przez organ. Jednocześnie skarżąc wyraziła pogląd, że wznowienie przez organ postępowania dowodzi, iż jej skarga o wznowienie była złożona w terminie i prawidłowo. W konsekwencji uznała, że wszelkie działania organu podjęte w tej sprawie po dacie 3 listopada 2012 r. są nieważne i wskazała na art. 156 § 1 ust. 3 k.p.a. Tak więc ostatecznie nadpłata w kwocie 48.902 zł ( 48.984-82) nie została stronie zwrócona.