Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Andrzej Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku D. Sp. z o.o. z siedzibą w G. w przedmiocie wniosku o wymierzenie Prezesowi Głównego Urzędu Miar grzywny w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanawia: oddalić wniosek
Pismem z dnia 26 lutego 2008 r. skarżąca - D. Sp. z o.o. z siedzibą w G. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosek o wymierzenie grzywny Prezesowi Głównego Urzędu Miar, na podstawie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270, ze zm., zwana dalej jako p.p.s.a.), za nieprzekazanie do Sądu jej skargi na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...].
W odpowiedzi Prezes Głównego Urzędu Miar pismem z dnia 21 marca 2008 r. wniósł o nieuwzględnienie wniosku, jako bezzasadnego i poinformował Sąd, że skarga D. Sp. z o.o. z siedzibą w G. wraz odpowiedzią i aktami sprawy została przekazana w dniu 10 marca 2008 r. do tutejszego Sądu. Ponadto organ wskazał, że powodem uchybienia terminu do przesłania akt sprawy wraz z odpowiedzią na skargę było nieprzekazanie informacji przez właściwych pracowników o wpłynięciu skargi na decyzję Prezesa GUM do osób odpowiedzialnych za sporządzanie odpowiedzi na skargę oraz przygotowywanie dokumentów do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Organ podkreślił, iż niezwłocznie po otrzymaniu informacji od strony o nieprzekazaniu skargi dokumenty zostały złożone w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 55 § 1 p.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a., Sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a.
W ocenie Sądu sformułowanie art. 55 § 1 p.p.s.a. "w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa art. 54 § 2 p.p.s.a. sąd (...) może orzec o wymierzeniu organowi grzywny (...)" oznacza, że wyłączną, materialnoprawną przesłanką takiego orzeczenia jest niewypełnienie obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. w terminie przewidzianym w tym przepisie. Jednakże "sąd (...) może orzec" o wymierzeniu organowi grzywny, co oznacza, że podejmując rozstrzygnięcie w tej kwestii sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, a więc m.in. przyczyny niewypełnienia przez organ obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a.; czas, jaki upłynął od wniesienia skargi i to, czy przed rozpoznaniem wniosku o wymierzenie organowi grzywny organ ten obowiązek wypełnił i wyjaśnił powody niedotrzymania terminu (por. T. Woś - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Komentarz, Warszawa 2005, LexisNexis, s. 259).
Grzywna nie jest zatem - co do zasady - środkiem represji za sam fakt nienadesłania dokumentów w ogóle, czy ich nienadesłanie w terminie, lecz środkiem dyscyplinującym organ. Celem wymierzenia grzywny jest bowiem wymuszenie na organie przekazania akt i nadania sprawie właściwego biegu, a nie ukaranie organu za nieterminowość działania.
W przedmiotowej sprawie Prezes Głównego Urzędu Miar dnia 10 marca 2008 r. nadał do Sądu skargę D. Sp. z o.o. z siedzibą w G. wraz z odpowiedzią na skargę i aktami administracyjnymi sprawy. Sprawa sądowa zainicjowana wniesieniem tej skargi prowadzona jest obecnie pod sygnaturą VI SA/Wa 477/08 i termin jej rozprawy został wyznaczony na dzień 13 maja 2008 r. Tym samym organ uczynił zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 54 § 2 p.p.s.a. Wyjaśnił również powody zaistniałego opóźnienia.
Wobec tego w rozpoznawanym przypadku - w ocenie Sądu, nie zachodzą przesłanki do wymierzenia Prezesowi Głównego Urzędu Miar grzywny, skoro podstawowy cel - przekazanie dokumentów do Sądu - został osiągnięty. Nastąpiło to rzeczywiście z opóźnieniem, jednakże organ wypełnił ciążący na nim obowiązek procesowy, zanim Sąd orzekł w niniejszej sprawie.
Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. a contrario, o czym Sąd orzekł w sentencji postanowienia.