Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosława Kowalska po rozpoznaniu w dniu 15 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy o sygn. akt VII SA/Wa 1045/09 ze skargi J. U. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2009 r. Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki postanawia odmówić J. U. przyznania prawa pomocy w części poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2009 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odmówił J. U. przyznania prawa pomocy w części poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
W dniu 17 sierpnia 2009 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym) na ww. postanowienie J. U. wniósł sprzeciw. Tym samym postanowienie z dnia 3 sierpnia 2009 r. straciło moc i dlatego sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega ponownemu rozpoznaniu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym, następuje gdy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Z treści złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, że J. U. prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Utrzymuje się z dochodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w wysokości brutto 3800 zł. Posiada dom o pow. 300 m2 oraz samochód osobowy BMW 525 rocznik 1997. Ponadto wnioskodawca wskazał, że jego dochód obciążony jest kosztami alimentów w wysokości 1300 zł. W uzasadnieniu swojego wniosku podniósł, że uzyskuje niskie dochody, ponosi duże koszty leczenia oraz duże koszty obsługi kredytu bankowego. Wnioskodawca w sprzeciwie dodatkowo wskazał, że fakt rozbudowy wiąże się z zaciągniętą pożyczką, którą obecnie spłaca, a obsługa tego długu stanowi bardzo duże obciążenie jego dochodów.
Z powyższego wynika, że wnioskodawca nie wykazał, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie. Wnioskodawca zarówno we wniosku, jak i w sprzeciwie powołuje się na okoliczność zaciągniętej pożyczki bankowej, której spłata znacząco obciąża jego dochody. Jednak nie wskazał ani wielkości zaciągniętej pożyczki, ani kwot stanowiących jej spłatę. W ocenie Sądu zgromadzony przez wnioskodawcę majątek oraz uzyskiwane dochody z prowadzonej działalności gospodarczej powodują, że nie kwalifikuję się on do przyznania prawa pomocy.
W tym miejscu wskazania wymaga, że celem instytucji prawa pomocy dla osoby fizycznej jest zapewnienie jej prawa do sądu w sytuacji, gdy osoba ta z przyczyn od siebie niezależnych nie jest w stanie ponieść kosztów związanych z sądowym rozpoznaniem sprawy. Przyznanie prawa pomocy nie może być nadużywane w sytuacji, gdy strona posiada dochody i środki majątkowe, i dlatego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.