Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o przyznanie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu w sprawie ze skargi E. D. na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] maja 2012 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy zawieszenia postępowania postanawia: oddalić wniosek adw. K. W. działającej z substytucji adw. J. W. o zasądzenie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, z tytułu sporządzenia opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
Postanowieniem referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 stycznia 2013 r. przyznano E. D. prawo pomocy w zakresie częściowym w zakresie ustanowienie adwokata.
Pismem z dnia 11 marca 2013 r. Okręgowa Rada Adwokacka w [...] poinformowała Sąd o wyznaczeniu dla E. D. pełnomocnika z urzędu w osobie adw. J. W.
Pełnomocnictwem substytucyjnym z dnia 14 marca 2013 r. wyznaczony adwokat upoważnił adw. K. W. do reprezentowania skarżącej w niniejszej sprawie.
W dniu 15 maja 2013 r. wpłynęło do Sądu pismo adw. K. W. z wnioskiem o przyznanie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. Do wyżej wymienionego pisma została załączona opinia o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Przyznanie prawa pomocy jest wyjątkiem od zasady ponoszenia kosztów postępowania przez stronę, określonej w art. 199 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., zwana dalej p.p.s.a.). W razie ustanowienia pełnomocnika w ramach prawa pomocy wyznaczony pełnomocnik otrzymuje wynagrodzenie od Skarbu Państwa. Zgodnie z art. 250 p.p.s.a. wyznaczony adwokat otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności adwokatów w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków. Takie brzmienie przepisu art. 250 p.p.s.a. jednoznacznie wskazuje, że wynagrodzenie otrzymuje wyznaczony adwokat. Przez wyznaczonego adwokata należy rozumieć adwokata wskazanego przez Okręgową Radę Adwokacką.
W rozpoznawanej sprawie Okręgowa Rada Adwokacka w [...] jako pełnomocnika skarżącej działającego w ramach prawa pomocy wyznaczyła adw. J. W.
Przyznanie wynagrodzenia wyznaczonemu pełnomocnikowi w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków następuje wyłącznie na wniosek tego pełnomocnika. Znajdujące się w aktach sprawy pełnomocnictwo substytucyjnie nie stanowi podstawy do uznania, że substytut staje się pełnomocnikiem pełnomocnika, który udzielił substytucji. Zatem nie może mieć tu zastosowania art. 39 pkt 4 p.p.s.a. Udzielenie dalszego pełnomocnictwa nie powoduje zwolnienia ustanowionego w ramach prawa pomocy pełnomocnika od udzielenia pomocy prawnej i nie oznacza, że substytut może wystąpić o przyznania kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Udzielenie dalszego pełnomocnictwa powoduje powstanie określonego stosunku jedynie pomiędzy substytutem i stroną. Oznacza to także, że wymagane oświadczenie dotyczące opłacenia kosztów udzielonej pomocy prawnej, powinno być złożone przez adwokata wyznaczonego przez Okręgową Radę Adwokacką. Natomiast w kwestie rozliczeń między wyznaczonym adwokatem a pełnomocnikiem substytucyjnym nie może ingerować sąd administracyjny (zob. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 marca 2010 r., sygn. akt I OZ 184/10, z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. akt II OZ 1288/10).
Oddalenie wniosku adw. K. W. o zasądzenie na jej rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej nie stanowi przeszkody do przyznania ustanowionej w ramach prawa pomocy adw. J. W. wynagrodzenia w zakresie poniesionych kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, po złożeniu przez nią stosownego wniosku.
W związku z powyższym, na podstawie art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.