Maciej Majewski referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 marca 2009 r. wniosku J. S. o przyznanie prawa pomocy w sprawie ze skargi J. P. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2008 r. Nr [...] znak: [...] postanawia: przyznać J. S. prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
W dniu 18 lutego 2009 r. do Sądu wpłynął na formularzu PPF wniosek J. S. o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.
Z treści wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika, iż J. S. utrzymuje się z emerytury w wysokości 1257 zł. netto. Wnioskodawczyni wskazała, że jest wdową. Posiada mieszkanie w którym zajmuje dwa pokoje o pow. 37 m2 oraz kuchnię i przedpokój o pow. 11 m2. Nie posiada żadnego ruchomego majątku. Wnioskodawczyni jest osobą schorowaną ([...]). Koszty lekarstw oraz prywatnych wizyt lekarskich to około 500 zł miesięcznie. Pozostałą część emerytury wnioskodawczyni przeznacza na stałe opłaty i wyżywienie.
W sprawie zważono, co następuje.
Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
Zasadą jest, że każdy wnoszący sprawę do Sądu zobowiązany jest ponosić koszty sądowe, a tylko faktyczny brak możliwości finansowych może skutkować zwolnieniem od ich ponoszenia. Należy więc zaznaczyć, że chodzi o taką sytuację finansową, która obiektywnie nie daje możliwości zgromadzenia odpowiednich środków na poniesienie kosztów sądowych.
Biorąc pod uwagę sytuację majątkową J. S. uznać należy, iż uzasadnione jest przychylenie się do wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych. Wnioskodawczyni wykazała, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych - schorowaną w podeszłym wieku (rok ur. 1926), nie posiada oszczędności, ani majątku nadającego się do spieniężenia. Wnioskodawczyni posiada wprawdzie stały dochód, jednak jak wynika z wniosku w całości jest przeznaczany na niezbędne i konieczne wydatki (leczenie, opłaty, wyżywienie) W tej sytuacji uznano, że pomimo tego strona nie byłaby w stanie ponieść bez uszczerbku w utrzymaniu koniecznym własnym należnych kosztów sądowych.
W związku z powyższym orzeczono, jak w sentencji postanowienia, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).