Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Kowalska po rozpoznaniu w dniu 18 czerwca 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. K. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] października 2017 r. znak [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Strona skarżąca wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia utrzymującego w mocy postanowienie [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia [...] czerwca 2016 r., o nałożeniu grzywny w wysokości 500 złotych w celu przymuszenia w związku z uchylaniem się od poddania dziecka A. K., obowiązkowym szczepieniom ochronnym, zgodnie z tytułem wykonawczym wystawionym przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w [...].
W uzasadnieniu wniosku strona skarżąca wskazała, iż wykonanie obowiązku zaszczepienia dziecka przed rozpatrzeniem skargi doprowadzi do powstania możliwych nieodwracalnych następstw w stanie zdrowi syna skarżącej. W wyniku tych działań prowadzenie dalszego postępowania w sprawie, niezależnie od jego wyniku, stanie się dla skarżącej bez znaczenia z uwagi na skalę ewentualnych medycznych powikłań i brak możliwości podjęcia takich zabiegów medycznych które całkowicie i bezpiecznie usuną wszystkie składniki podanej szczepionki oraz usuną efekty ich działania, pozostawiając organizm dziecka w stanie sprzed wykonania zabiegu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z dyspozycją art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm., zwana dalej ppsa) sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać w całości lub w części wykonanie zaskarżonego aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeśli w wyniku ich wykonania zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Z powyższego wynika, iż wprowadzona w § 3 cyt. przepisu ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi wyjątek od zasady przewidzianej w cyt. § 1 tego artykułu. Zastosowanie instytucji wstrzymania wykonania może mieć bowiem miejsce tylko w sytuacjach ściśle określonych w tym przepisie. Wskazać przy tym trzeba, iż w myśl art. 61 § 3 ppsa sąd orzeka o wstrzymaniu wykonania na wniosek skarżącego, a wobec tego to skarżący zobowiązany jest - poprzez odniesienie się do konkretnych zdarzeń - wykazać, że wykonanie aktu lub czynności przed rozpoznaniem skargi może spowodować dla niego skutki, o których mowa powyżej. Tak więc uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania aktu spoczywa na stronie skarżącej (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 grudnia 2004 r., sygn. akt FZ 496/2004).
Powodzenie wniosku uzależnione jest od inicjatywy samej strony, która w uzasadnieniu wniosku winna wskazać argumentację, że wykonanie decyzji, spowoduje sytuacje opisane w art. 61 § 3 ppsa. Przy tym nie wystarczające jest formułowanie ogólnikowych twierdzeń, ale staranne zobrazowanie opisanej we wniosku sytuacji, w tym szczególnie rzetelne określenie rozmiaru ewentualnej szkody oraz jej wpływu na sytuację ekonomiczną strony.
Obowiązkiem Sądu jest natomiast wnikliwa ocena zasadności argumentacji wnioskodawcy, zatem uzasadnienie wniosku powinno umożliwiać wszechstronne rozpatrzenie podstaw żądania wstrzymania wykonania rozstrzygnięcia. Nie jest natomiast powinnością Sądu wyręczanie strony, niejako z urzędu, w poszukiwaniu usprawiedliwienia dla złożonego wniosku (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 498/12, Lex nr 1145458).