Wniosek w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Maria Tarnowska po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej [...] na postanowienie M. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] października 2014 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.

Uzasadnienie

Zaskarżonym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie postanowieniem z dnia [...] października 2014 r., nr [...] M. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] nr [...] nakładające jednorazową grzywnę w celu przymuszenia.

Skargę na postanowienie M. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wniosła Spółdzielnia Mieszkaniowa [...], domagając się również wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia, bowiem uiszczenie nałożonej grzywny może mieć bardzo negatywny wpływ na zakończenie remontu balkonów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, zgodnie z § 3 wymienionego przepisu, po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi jedna z wymienionych w tym przepisie przesłanek. Instytucja wstrzymania wykonania ma bowiem charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Rozstrzygając w oparciu o art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych zawartych w wymienionym przepisie.

Obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy. Przepis art. 61 § 3 p.p.s.a. zobowiązuje stronę do wskazania przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, nie nakładając obowiązku ich udowodnienia, jednakże uprawdopodobnienie nie może z reguły opierać się na samych twierdzeniach strony. Sąd musi opierać się na materiale pozwalającym zająć okreslone stanowisko. Ciężar uprawdopodobnienia spoczywa na stronie, która ze swych twierdzeń wywodzi skutki prawne. Zatem to strona składająca wniosek w trybie art. 61 § 3 p.p.s.a. jest zobowiązana do wykazania, że zachodzą warunki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. W przedmiotowej sprawie strona skarżąca nie uprawdopodobniła tych przesłanek.

W ocenie Sądu przytoczone we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia argumenty nie uzasadniają wstrzymania wykonania tego postanowienia, bowiem każde rozstrzygnięcie zobowiązujące do uiszczenia grzywny może powodować określony skutek w sytuacji finansowej strony skarżącej, jednakże nie jest to sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie ochrony tymczasowej.

Wyjaśnić bowiem należy, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się już dominujący pogląd przemawiający za udzieleniem ochrony tymczasowej jeżeli skarżący wykaże, że w jego konkretnej sytuacji majątkowej wywiązanie się z nałożonego obowiązku wykonania decyzji administracyjnej wiązać się będzie z wyrządzeniem znacznej szkody, zaś skarżący powinien złożyć stosowne dokumenty obrazujące jego sytuację finansową, pozwalające uprawdopodobnić podnoszone okoliczności. ( por. post . NSA z dnia 9 kwietnia 2013 r., II OZ 253/13; z dnia 17 stycznia 2012 r., I OZ 13/12; z dnia 21 stycznia 2013 r., II FZ 1076/12; z dnia 22 grudnia 2011, II FZ 743/11). Argument strony skarżącej, że wymierzona grzywna stanowi znaczną pozycję budżetową i uiszczenie jej stanowiłoby zbyt dużą dolegliwość dla skarżącej i jest nieadekwatna do przewinienia, Sąd uznał za chybiony z uwagi na to, że nie uzasadnia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a.

Okoliczności wskazane we wniosku muszą mieć charakter konkretny i zindywidualizowany, pozwalający ustalić, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do danego wnioskodawcy. Zatem strona skarżąca nie dopełniła ciążących na niej obowiązków wykazania zasadności złożonego wniosku w zakresie uprawdopodobnienia zaistnienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. To do strony ubiegającej się o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności należy wykazanie, że jej sytuacja jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przepisie art. 61 § 3 powołanej ustawy.

Zatem stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne okoliczności uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia, bowiem twierdzenia strony winny wynikać z art. 61 § 3 p.p.s.a. i być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jej sytuacji finansowej i majątkowej oraz określać konkretne okoliczności.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1