Dnia 5 marca 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariola Kowalska po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy o sygn. akt VII SAB/Wa 21/12 ze skargi B. K. na bezczynności Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa postanawia odrzucić skargę.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2012 r. B. K., na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), zw. dalej p.p.s.a., zaskarżył bezczynność Przewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa w sprawie nie nadania biegu jego skardze z dnia 24 listopada 2011 r. o zorganizowanej grupie sędziów szczecińskich o znamionach czynów zabronionych z udziałem prokuratorów, która powinna być rozpoznana jako sprawa indywidualna, także pod kątem uchylenia im immunitetów i zbadana w ramach kompetencji z ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 126, poz. 714). Skarżący wskazał, że Krajowa Rada Sądownictwa nie rozpoznała ww. wniosku w trybie art. 28-45 ww. ustawy i wniósł o rozpoznanie ww. wniosku.
W odpowiedzi na skargę Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa wniósł o odrzucenie skargi, wskazując, że Krajowa Rada Sądownictwa nie jest "organem administracji", a w postępowaniu przed Radą nie stosuje się Kodeksu postępowania administracyjnego (art. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa). Jest ona konstytucyjnym organem państwa, a jej zadania, struktura i uprawnienia wynikają wprost z art. 186 i 187 Konstytucji RP. Krajowa Rada Sądownictwa działa na podstawie wskazanej wyżej ustawy i wydanego na jej podstawie art. 22 ust. 1 Regulaminu szczegółowego trybu działania Krajowej Rady Sądownictwa. Ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa przewiduje podejmowanie przez Radę uchwał w sprawach indywidualnych (art. 33 ustawy), nad którymi kontrolę judykacyjną sprawuje Sąd Najwyższy. Ponadto wskazano, że skarżący nie zalicza się do osób, których praw lub obowiązków może dotyczyć uchwała Rady, a tym samym nie jest osobą, której pismo (żądanie) mogłoby wszcząć wstępowanie w sprawie indywidualnej. Nie jest zatem uczestnikiem postępowania, a jego pismo nie wymagało wydania żadnego z aktów, wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., a tylko w takich przypadkach ustawa dopuszcza skargę na bezczynność organów (§ 2 pkt 8 tego przepisu).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Przede wszystkim zauważyć należy, że skarga na bezczynność przysługuje w przypadkach wskazanych w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a., to jest na decyzje administracyjne, postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, inne niż określone w pkt 1-4a akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa oraz pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach.
Z przepisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa nie wynika by Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa posiadał kompetencje do podjęcia działań, które można by zakwalifikować do wyżej wymienionych form działania.