Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Ewa Machlejd po rozpoznaniu w dniu 14 września 2009 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. F. na bezczynność Starosty [...] postanawia: 1. przyznać skarżącej A. F. prawo pomocy w zakresie częściowym poprzez zwolnienie od kosztów sądowych, 2. w pozostałym zakresie wniosek oddalić.
Pismem datowanym na dzień 26 kwietnia 2009 r. skarżąca wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika.
Z treści wniosku złożonego na urzędowym formularzu wynika, że skarżąca prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe. Skarżąca otrzymała od rodziców w drodze darowizny (z zastrzeżeniem na ich rzecz dożywocia) dom w S. o powierzchni 160 m-, posiada kawalerkę w W. (ok. 30 m-), zrealizowała ponadto dom w miejscowości J., co do którego deweloper odmawia przeniesienia na skarżącą prawa własności. Skarżąca utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w wysokości 4351 zł netto miesięcznie. Wśród comiesięcznych wydatków skarżąca wymieniła m.in.: raty kredytów za kawalerkę i dom - 846 zł i 1670 zł, dodatkowe koszty kredytów - 279 zł, czynsz za kawalerkę ok. 300 zł, opłaty za gaz i prąd - ok. 110 zł, bilet komunikacji miejskiej - 78 zł, ratę pożyczki z pracy 508 zł. Skarżąca podniosła ponadto, iż deweloper odmawia przeniesienia na nią własności nieruchomości, zmuszona była więc zwrócić się o pomoc do profesjonalnego pełnomocnika w sprawie cywilnej.
Postanowieniem referendarza sądowego z dnia 17 lipca 2009 r. odmówiono skarżącej przyznania prawa pomocy przez zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata.
Na powyższe postanowienie skarżąca wniosła w ustawowym terminie sprzeciw.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Stosownie do art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a. - w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym.
Zgodnie z art. 246 § 1 p.p.s.a., przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:
1) w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania;
2) w zakresie częściowym, gdy wykaże że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W niniejszej sprawie zauważyć należy, iż skarżąca wprawdzie uzyskuje znaczne dochody w wysokości 4351 zł netto miesięcznie, jednakże nie jest to jedyna okoliczność, która mogłaby świadczyć o sytuacji majątkowej skarżącej. Po odliczeniu ponoszonych przez skarżącą stałych wydatków, a przede wszystkim rat dwóch kredytów zaciągniętych na kupno kawalerki oraz budowę domu, skarżącej pozostaje na utrzymanie niewielka kwota.
Zgodnie z orzecznictwem sądowym, prawo pomocy przysługuje stronie, która znajduje się w trudnej sytuacji materialnej z przyczyn od siebie niezależnych (postanowienie SN z dnia 20 października 1980 r. sygn. akt II CZ 126/80, LEX nr 8272; postanowienie NSA z dnia 18 czerwca 2009 r. sygn. akt I FZ 197/09), a w ocenie Sądu, taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Nie do zaakceptowania jest stanowisko przedstawione w zakwestionowanym przez skarżącą postanowieniu, zgodnie z którym skarżąca sama pozbawiła się środków na utrzymanie. Jak bowiem skarżąca podniosła w sprzeciwie, a do której to argumentacji Sąd się przychyla, sytuacja finansowa w jakiej się znalazła nie jest przez nią zawiniona (konieczność zakupu nieruchomości w związku z przeniesieniem służbowym, zerwanie umowy przez dewelopera i koszty związane z toczącym się z tej przyczyny procesem cywilnym), natomiast wysokość kwoty, która pozostaje skarżącej po odliczeniu od otrzymywanego przez nią wynagrodzenia stałych miesięcznych wydatków, przesądza o tym, iż skarżąca nie jest w stanie pokryć pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku koniecznego utrzymania.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 146 § 1 pkt 2 ustawy p.p.s.a. orzeczono, jak w sentencji postanowienia.