Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej w przedmiocie odszkodowania za przejęcie nieruchomości
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Szymanowicz - Nowak po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. G. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. znak [...] w przedmiocie odszkodowania za przejęcie nieruchomości postanawia: odrzucić wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi kasacyjnej

Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 26 lutego 2013 r., sygn. akt VIII SA/Wa 1013/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Z. G. (skarżący) na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2012 r. w przedmiocie odszkodowania za przejęcie nieruchomości. Odpis ww. postanowienia wraz z uzasadnieniem został doręczony skarżącemu w dniu 4 marca 2013 r. (k. 26 akt sądowych). Jednocześnie skarżący pouczony został o trybie i terminie wniesienia skargi kasacyjnej.

Pismem z dnia 15 listopada 2013 r. (data nadania) skarżący wystąpił do Sądu z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej. Jako podstawę powyższego wskazał, iż wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi nie zostało mu skutecznie doręczone, bowiem wezwanie odebrała jego córka P. G., a jego w tym czasie nie było w kraju.

Pismem z dnia 25 listopada 2013 r. Sąd wezwał skarżącego do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku poprzez nadesłanie odpisu skargi kasacyjnej pouczając, że czynności tej należy dokonać w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia wniosku. Wezwanie niniejsze doręczone zostało skarżącemu w dniu 4 grudnia 2013 r. (zwrotne potwierdzenia odbioru - k. 39 akt sądowych).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 85 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwana dalej p.p.s.a.), czynność w postępowaniu sądowym podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna. Jednym z warunków przywrócenia terminu do dokonania czynności procesowej jest złożenie wniosku o przywrócenie terminu.

Zgodnie z art. 86 § 1 p.p.s.a., sąd może na wniosek przywrócić termin, jeżeli strona bez własnej winy nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności, której nie dokonała w terminie (art. 87 § 1 i § 4 p.p.s.a.). We wniosku należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu (art. 87 § 2 p.p.s.a.).

Zgodnie zaś z art. 88 p.p.s.a., spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym.

Z brzmienia cytowanych wyżej przepisów wynika, że instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy i może mieć zastosowanie jedynie wtedy, gdy wszystkie określone w nich przesłanki zostaną spełnione łącznie, tj. wniesienie wniosku w ciągu siedmiu dni od ustania przeszkody uniemożliwiającej dochowanie terminu, dopełnienie (wraz z wnioskiem) czynności, dla której był ustanowiony termin oraz brak winy w uchybieniu terminu. Przywrócenie terminu do wniesienia skargi uzależnione jest od przesłanki uprawdopodobnienia przez wnoszącego wniosek braku winy po jego stronie w uchybieniu terminu. Przy czym uchybienie terminu jest niezawinione wówczas, gdy nawet przy dołożeniu najwyższej staranności strona nie mogła w terminie dopełnić czynności procesowej, a brak winy w uchybieniu terminu można uznać tylko wtedy, gdy strona nie mogła usunąć przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku. Strona musi więc uwiarygodnić swą staranność, jak również fakt, że przeszkoda, która spowodowała niedotrzymanie terminu, była od niej niezależna (por. postanowienie WSA w Gliwicach z dnia 20 października 2004 r. sygn. akt IV SA/Gl 647/04).

Strona 1/2