Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Iwona Owsińska - Gwiazda po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2010r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku D. D. o wstrzymanie wykonania decyzji ze skargi D. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] października 2010 r. znak [...] w przedmiocie ustalenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej postanawia : wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji
Pismem z dnia [...] października 2010r. (data wpływu do organu) skarżący D. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. z dnia [...] października 2010 r. znak [...] w przedmiocie ustalenia odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej.
Natomiast pismem z dnia [...] grudnia 2010 r. skarżący wystąpił o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wskazując na niemożność uiszczenia opłaty ze względu na sytuację materialną.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że podstawą prawną rozpoznania wskazanego wniosku jest przepis art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: p.p.s.a.), stanowiący że wniesienie skargi do Sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Zaskarżona decyzja jest zatem wykonalna i mimo zaskarżenia do sądu może stać się przedmiotem postępowania egzekucyjnego. Wyjątek od tej zasady statuuje art. 61 § 3 tej ustawy, w myśl którego w przypadku, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, Sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie tego aktu lub czynności w całości lub w części, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Regulacja prawna wskazanego przepisu prowadzi do wniosku, iż wniesienie skargi nie pociąga za sobą skutku suspensywności i wstrzymanie wykonania przez Sąd zaskarżonego aktu zależy od oceny Sądu, czy istnieją przesłanki uzasadniające takie rozstrzygnięcie.
Zauważyć ponadto należy, że adresatem wskazanej normy prawnej jest Sąd, który rozważa kwestię wstrzymania lub odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji po złożeniu wniosku przez stronę. Rozstrzygając więc w oparciu o art. 61 § 3 p.p.s.a. Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych. Ustawa wymienia w tym przepisie dwie przesłanki: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie z poglądami doktryny i orzecznictwa przy rozpoznawaniu przesłanki niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody należy w szczególności przyjąć, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowania, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Warunkiem wydania przez Sąd postanowienia o wstrzymaniu aktu lub czynności jest wykazanie (uprawdopodobnienie) przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Odnosząc się do wskazanych w uzasadnieniu wniosku okoliczności, mających, zdaniem skarżącego uzasadniać wstrzymanie zaskarżonej decyzji, należy zauważyć, że zaciągnięcie przez skarżącego kredytu pozwalającego na jednorazową spłatę pociągnie za sobą poniesienie dodatkowych znacznych kosztów.
Wprawdzie świadczenie pieniężne, wokół spełnienia którego toczy się spór w niniejszej sprawie jest z natury rzeczy świadczeniem odwracalnym, jednakże rozważając skutki zapłaty należności, należało mieć na uwadze jej wysokość, która w rozpoznawanej sprawie jest znaczna, wynosi bowiem [...] zł. Potencjalna egzekucja tej należności w sytuacji materialnej skarżącego mogłaby doprowadzić do następstw trudnych do odwrócenia.
Na marginesie należy dodać, iż postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest rozstrzygnięciem tymczasowym. Postanowienie tego rodzaju ma charakter wpadkowy, zaś jego byt prawny kończy się z chwilą wydania przez sąd wyroku.
Z tych względów, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia.