Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału z 2 lutego 2018 r. przesyłkę uznano za skutecznie doręczoną 29 stycznia 2018 r. w trybie zastępczym, określonym w art. 73 p.p.s.a.
Funkcją tego doręczenia jest zapewnienie szybkości postępowania i ochrona interesów stron. W razie nieodebrania pisma złożonego w urzędzie pocztowym, doręczenie uważa się za dokonane z upływem ostatniego dnia okresu, o którym mowa w art. 73 § 1 p.p.s.a. (art. 73 § 4 p.p.s.a.), co też miało miejsce w niniejszej sprawie. Dokonane w tych okolicznościach doręczenie, stanowiące rodzaj fikcji prawnej, stwarza domniemanie doręczenia pisma i wyznacza początek biegu terminu do podjęcia czynności prawnej. Taki sposób doręczenia nie uniemożliwia obalenia domniemania doręczenia pisma stronie. Może ona w szczególności wykazywać, że nie zostało doręczone jej pismo w trybie zwykłym (do rąk własnych), ani też nie dotarło do niej zawiadomienie (awizo) o pozostawieniu przesyłki w urzędzie pocztowym.
Bezspornym jest także fakt, iż stwierdzone braki formalne skargi zostały usunięte 13 lutego 2018 r. przy wniosku inicjującym niniejsze postępowanie.
W świetle przywołanych wyżej przepisów prawa ustalenia wymaga po pierwsze kwestia, czy wniosek o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi został złożony w ustawowym terminie siedmiu dni od ustania przyczyny uchybienia terminu. Przy przyjęciu, iż przyczyna uchybienia terminu ustała 6 lutego 2018 r. (najwcześniejszy termin na ustalenie przez pełnomocnika treści pisma) można przyjąć, iż składając 13 lutego 2018 r. przedmiotowy wniosek, pełnomocnik dochował terminu.
Kolejną kwestią jest ustalenie, czy niedochowanie ustawowego terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi było wynikiem braku staranności pełnomocnika. Zdaniem Sądu, w rozpoznawanej sprawie pełnomocnik nie uprawdopodobnił okoliczności wskazujących na brak jego winy w uchybieniu terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Z treści wniosku o przywrócenie terminu wynika, iż pełnomocnik skarżącego usiłuje obalić domniemanie doręczenia przesyłki, wykazując brak zawinienia w uchybieniu terminu do dokonania ww. czynności. Jednak, aby skutecznie tego dokonać, musi wykazać wadliwość doręczenia. W niniejszym przypadku wadliwość ta - zdaniem pełnomocnika - polegała na tym, że nie doręczono mu przesyłki oraz nie pozostawiono w skrzynce pocztowej zawiadomienia (awizo) o doręczeniu przesyłki.
W ocenie Sądu, niniejsze twierdzenia pełnomocnika nie znajdują poparcia w aktach sprawy, ani też nie zostały przez niego udowodnione. Zwrotne poświadczenie odbioru wezwania Sądu z 10 stycznia 2018 r. oraz koperta, w której znajdowała się ta przesyłka - dołączone do akt - zostały prawidłowo opisane przez listonosza, zawierają wszystkie niezbędne elementy określone w art. 73 p.p.s.a. Ponadto wszystkie czynności listonosza zostały utrwalone w aplikacji internetowej Poczty Polskiej "śledzenie przesyłek" (włączonym przez Sąd do akt sprawy), z którego wynika wprost, że przedmiotowa przesyłka została nadana 10 stycznia 2018 r., pierwsze awizo nastąpiło 15 stycznia 2018 r. o godz. 16.27 (przesyłka do odbioru w placówce UP R. [...]), drugie awizo miało miejsce 23 stycznia 2018 r. o godz. 7.00 (przesyłka do odbioru w placówce UP R. [...]) i wreszcie zwrot do nadawcy 31 stycznia 2018 r.
Zdaniem Sądu także okoliczność, iż pełnomocnik z częstotliwością mniej więcej raz w tygodniu osobiście lub za pośrednictwem pełnomocnika pocztowego stawia się w placówce pocztowej w celu odbioru ewentualnej korespondencji, która mogłaby nie zostać doręczona z uwagi na brak osoby upoważnionej do odbioru korespondencji w trakcie podjęcia przez listonosza próby doręczenia przesyłki, nie uprawdopodabnia braku winy w uchybieniu terminu przez pełnomocnika skarżącego. Gdyby bowiem przyjąć, iż faktycznie raz w tygodniu pełnomocnik, czy też osoba przez niego upoważniona, pojawia się w placówce pocztowej w celu odbioru kierowanej doń korespondencji, która nie została w inny sposób doręczona, przedmiotowa przesyłka, jako znajdująca się w placówce pocztowej przez okres ponad dwóch tygodni (od 15 do 31 stycznia 2018 r.), niewątpliwie zostałaby jej doręczona.
W świetle powyższego uznać należy, iż okoliczności, podnoszone przez pełnomocnika skarżącego we wniosku o przywrócenie terminu, nie mogą stanowić podstawy do jego uwzględnienia, ponieważ nie sposób uznać, aby działania listonosza w doręczeniu przedmiotowej przesyłki były nieprawidłowe i jako takie stanowiły przeszkodę do wykonania wezwania.
Mając na uwadze powołane okoliczności faktyczne i prawne sprawy, Sąd uznał, iż nie wystąpiły przesłanki uzasadniające przywrócenie uchybionego terminu i w konsekwencji, działając na podstawie art. 86 § 1 w związku z art. 87 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.