Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Monika Kramek po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku Z Z o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi Z Z na postanowienie Komendanta Głównego Policji z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym postanawia : - odmówić przyznania prawa pomocy-
Zgodnie z art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej p.p.s.a.), prawo pomocy przysługuje osobie fizycznej w zakresie całkowitym - gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, zaś w zakresie częściowym - gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego siebie i rodziny.
Stosownie do treści art. 252 § 1 p.p.s.a. osoba fizyczna, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy, jest zobowiązana do złożenia oświadczenia dotyczącego jej stanu majątkowego oraz podania dokładnych danych o stanie rodzinnym.
Z kolei art. 255 p.p.s.a. przewiduje, że jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku okaże się niewystarczające do oceny jej sytuacji materialnej i możliwości płatniczych, jest ona zobowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego i dochodów. Dopiero po otrzymaniu i zapoznaniu się z treścią takich dokumentów Sąd może wydać prawidłowe orzeczenie w tym zakresie.
W niniejszej sprawie ten warunek dopuszczalności przyznania prawa pomocy nie został spełniony. Skarżący mimo wezwania (pismo z dnia 23 kwietnia 2015 r.) do złożenia dokumentów źródłowych oraz udzielenia informacji dotyczących sytuacji materialnej nie wykonał wezwania, a tym samym nie wykazał, że znajduje się w sytuacji kwalifikującej go do przyznania prawa pomocy.
W tej sytuacji w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 7 p.p.s.a. postanowiono, jak w sentencji.