Wniosek w przedmiocie stwierdzenia nabycia mienia państwowego z mocy prawa przez gminę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Marek Wroczyński po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. W. o przywrócenie terminu do uiszczenia wpisu od skargi na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nabycia mienia państwowego z mocy prawa przez gminę postanawia odrzucić wniosek o przywrócenie terminu

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę Z. W. na decyzję Krajowej Komisji Uwłaszczeniowej w przedmiocie stwierdzenia nabycia mienia państwowego z mocy prawa przez gminę w związku z nieuiszczeniem wpisu od skargi. W dniu 26 września 2013 r. (data nadania w palcówce pocztowej) skarżący wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania powyższej czynności oraz przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu wniosku podał, że niedotrzymanie terminu do uiszczenia wpisu od skargi wynikało z tego, że otrzymał z Sądu dwie przesyłki, jedną zawierającą powyższe wezwanie i drugą wzywająca do uzupełnienia braków formalnych skargi. Pierwszej nie otwierał będąc przekonanym, że omyłkowo zwiera to samo pismo co druga przesyłka.

Postanowieniem z dnia 25 października 2013 r. przyznano skarżącemu prawo pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zasadą wynikającą z art. 85 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270) - dalej: p.p.s.a. jest bezskuteczność czynności podjętej w postępowaniu sądowym przez stronę po upływie terminu. Jednakże w sytuacji, gdy strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi termin przywrócić (art. 86 § 1 p.p.s.a.). Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Według natomiast art. 88 p.p.s.a. spóźniony wniosek o przywrócenie terminu podlega odrzuceniu.

Warunkami skuteczności takiego wniosku jest zatem złożenie go w ciągu 7 dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu, spowodowanie dla strony ujemnych skutków w zakresie postępowania sądowego, równoczesne ze złożeniem wniosku dokonanie uchybionej czynności oraz uprawdopodobnienie okoliczności wskazujących na brak winy w uchybieniu terminu (art. 86 i art. 87 p.p.s.a.) Wszystkie te przesłanki muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak jednej z nich skutkuje odmową przywrócenia terminu.

W pierwszej kolejności wskazać więc należy, że w ocenie Sądu nie zostały w niniejszej sprawie zachowane wymogi formalne wniosku o przywrócenie terminu, albowiem skarżący uchybił terminowi do jego wniesienia.

Dla obliczenia wymienionego terminu siedmiu dni, konieczne jest ustalenie daty, w której ustała przyczyna uchybienia terminu, a więc chodzi o określenie momentu, w którym strona powzięła wiadomość o uchybieniu terminu do dokonania czynności i od którego mogła czynności tej dokonać. Taką chwilą w badanej sprawie jest data doręczenia skarżącemu postanowienia z dnia 21 sierpnia 2013 r. o odrzuceniu skargi. Zatem siedmiodniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu rozpoczął bieg w dniu 27 sierpnia 2013 r. i upłynął w dniu 3 września 2013 r. W konsekwencji wniosek wniesiony za pośrednictwem poczty w dniu 26 września 2013 r., należało uznać za spóźniony.

W związku z powyższym, Sąd nie mógł dokonać oceny złożonego wniosku w zakresie zasadności przywrócenia wnioskowanego terminu tj. rozważenia, czy argumenty podnoszone przez skarżącego uprawdopodabniają okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.

Istnienie podstaw do uwzględnienia wniosku o przywrócenie terminu do dokonania czynności w postępowaniu jest rozważane przez Sąd tylko wtedy, gdy wniosek złożono w terminie i jest on dopuszczalny.

Mając na uwadze powyższe, działając na podstawie art. 87 § 1 oraz 88 p.p.s.a., Sąd orzekł, jak w sentencji postanowienia

Strona 1/1