Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Renata Nawrot po rozpoznaniu w dniu 27 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Radomiu w sprawie ze sprzeciwu Starosty [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z [...] lipca 2018 r. znak [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie dopuszczalnych poziomów emisji hałasu postanawia: odrzucić sprzeciw
Pismem z 23 sierpnia 1018 r. Starosta [...] ( organ I instancji ) wniósł sprzeciw od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] (organ) z [...] lipca 2018 r. znak [...] r. doręczoną 10 sierpnia 2018 r.
W odpowiedzi na sprzeciw organ podniósł, że Starosta [...] jako organ I instancji nie posiada uprawnień skutecznego skorzystania z instytucji sprzeciwu od decyzji, co wprost wynika z art. 64 a ustawy 30 sierpnia 2002 r. Prawo postepowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302). Ponadto sprzeciw złożono z przekroczeniem terminu określonego w 64 c § 1 p.p.s.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Sprzeciw jako niedopuszczalny podlega odrzuceniu.
Zgodnie z art. 64 a ustawy z ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, zwanej dalej: p.p.s.a.) od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 ustawy z14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw, zwany dalej "sprzeciwem od decyzji".
Stosownie natomiast do art. 64b § 1 p.p.s.a. do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeśli ustawa nie stanowi inaczej.
Przed przystąpieniem do merytorycznej oceny sprzeciwu Sąd obowiązany jest zbadać czy zostały spełnione wymogi pozwalające na jej dokonanie. Do wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego wymagane jest wystąpienie ze stosownym żądaniem przez legitymowany podmiot ( np. wyr. NSA z 8 marca 2013 r OSK 1229/04).
W świetle art. 50 § 1 i § 2 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym, jak również podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.
Jak stanowi natomiast art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne.
Stwierdzenie braku legitymacji do wniesienia sprzeciwu skutkuje koniecznością jego odrzucenia jako niedopuszczalnego w rozumieniu art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art.64b § 1 p.p.s.a.
W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że stroną w postępowaniu administracyjnym nie może być organ, który z mocy przepisów prawa został powołany do wydawania decyzji administracyjnych, nawet wówczas, gdy jest organem administracyjnym w znaczeniu funkcjonalnym /np. dyrektor przedsiębiorstwa, postanowienie z dnia 26 maja 1982 r., SA/Gd 165/82 - ONSA 1982 Nr 1 poz. 49/. Pogląd ten został podzielony w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 22 października 1984 r., III AZP 5/84 Sąd Najwyższy stwierdził, że kierownik zakładu pracy działający w sprawach pozostających w jego dyspozycji mieszkań funkcyjnych jako organ administracji państwowej I instancji, nie jest stroną w rozumieniu art. 197 Kpa, uprawnioną do wniesienia skargi na decyzję organu II instancji /OSN 1985 nr 7 poz. 86/.