Skarga Izabeli R. na decyzję dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Ł. w przedmiocie wymiaru opłaty taryfowej za przyznanie abonamentu telefonicznego po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 13 września 1989 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem IV SA 1104/88 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc:~
Tezy

Wymiar opłaty za przyznanie abonamentu telefonicznego następuje według stawek obowiązujących w dacie przyznania abonamentu.

Spór co do wymiaru tej opłaty jest sporem, o jakim mowa w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności /Dz.U. nr 54 poz. 275/.

Jego rozstrzygnięcie następuje w postępowaniu administracyjnym, w formie decyzji administracyjnej.

Sentencja

Sąd Najwyższy w sprawie ze skargi Izabeli R. na decyzję dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Ł. z dnia 13 września 1989 r. w przedmiocie wymiaru opłaty taryfowej za przyznanie abonamentu telefonicznego po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym dnia 13 września 1989 r. zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 10 lutego 1989 r. IV SA 1104/88 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc:

1. Czy wymierzenie opłaty za przyznanie abonamentu telefonicznego następuje w drodze decyzji należącej do kategorii określonych w art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności /Dz.U. nr 54 poz. 275/?

2. Czy wymierzenie opisanej w pkt 1 opłaty następuje według stawek obowiązujących w dacie przyznania abonamentu telefonicznego, czy też w innej dacie?

podjął następującą uchwałę:

Uzasadnienie strona 1/2

Izabela R. złożyła dnia 20 października 1978 r. w Urzędzie Telekomunikacyjnym Ł.-P. w Ł. wniosek o przyznanie abonamentu telefonicznego. W dniu 13 listopada 1987 r. dyrektor tego Urzędu uwzględnił wniosek, co znalazło swój wyraz w zamieszczeniu na wniosku dyspozycji "zainstalować telefon końcowy". Instalacji telefonu dokonano dnia 1 kwietnia 1988 r., po czym wezwano abonentkę do uiszczenia opłaty w kwocie 50.000 zł, określonej jako opłata instalacyjna, i kwoty 5.100 zł za aparat telefoniczny.

Kwestionując wysokość opłaty Izabela R. podniosła, że przy określeniu opłaty wadliwie zastosowano taryfę obowiązującą w dacie instalacji telefonu /dnia 1 kwietnia 1988 r./ zamiast taryfy obowiązującej w dacie przyznania abonamentu /dnia 13 listopada 1987 r./.

Decyzją z dnia 15 sierpnia 1988 r. Wojewódzki Urząd Telekomunikacyjny w Ł. nie uwzględnił pretensji abonentki. Zdaniem tego Urzędu, pobranie opłaty według taryfy obowiązującej w dacie instalacji telefonu odpowiada prawu, z tą bowiem datą została zawarta między stronami umowa o abonament telefoniczny.

Od powyższej decyzji Izabela R. odwołała się do dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Ł. Decyzją z dnia 13 września 1988 r. dyrektor Okręgu utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy, podzielając argumentację przytoczoną w jej uzasadnieniu.

Tę ostatnią decyzję Izabela R. zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W związku ze skargą Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne sformułowane w części wstępnej niniejszej uchwały.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Strony są zgodne co do tego, że łączy je stosunek cywilnoprawny - umowa o abonament telefoniczny. Sporna jest jedynie data zawarcia tej umowy. Według Izabeli R. umowa została zawarta w dniu 13 listopada 1987 r., tj. z dniem przyznania jej przez dyrektora Urzędu Telekomunikacyjnego Ł.-P. w Ł. abonamentu telefonicznego, zdaniem zaś dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Ł. - z dniem 1 kwietnia 1988 r., tj. z dniem oddania do użytku abonentki czynnej stacji telefonicznej.

Stanowisko stron, że łączy je umowa o abonament telefoniczny nie nasuwa zastrzeżeń. Szczególną w tej umowie jest regulacja, stosownie do której spory między kontrahentami, a konkretnie spory co do obowiązku świadczenia przez PPTT usług o charakterze powszechnym oraz wymiaru opłat taryfowych, rozstrzygane są w postępowaniu administracyjnym /art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o łączności - Dz.U. nr 54 poz. 275/. Rozwiązanie takie jest znane obowiązującemu systemowi prawnemu /patrz przykładowo regulacje zawarte w prawie lokalowym i w prawie wodnym/.

Do zawarcia umowy o abonament telefoniczny dochodzi na zasadach określonych w kodeksie cywilnym /art. 66 i nast./. Wniosek osoby zainteresowanej o przyznanie abonamentu telefonicznego stanowi ofertę zawarcia umowy o abonament telefoniczny. Do zawarcia umowy dochodzi w następstwie przyjęcia tej oferty przez kierownika urzędu telekomunikacyjnego, w którym wniosek /ofertę/ złożono. Przyjęciem oferty jest oświadczenie kierownika właściwego urzędu telekomunikacyjnego o przyznaniu wnioskodawcy /oferentowi/ abonamentu telefonicznego. Do takich wniosków prowadzi wykładnia przepisów normujących problematykę abonamentu telefonicznego. Usługa łączności telekomunikacyjnej jest "usługą o charakterze powszechnym" /art. 44 ustawy o łączności/. Warunki korzystania z tej usługi określa, stosownie do art. 46 ustawy, ordynacja telekomunikacyjna /rozporządzenie Ministra Łączności z dnia 23 czerwca 1986 r. - Dz.U. nr 27 poz. 135/. Według par. 10 ust. 2 ordynacji organem upoważnionym do przyznania abonamentu telefonicznego jest dyrektor właściwego terenowego urzędu telekomunikacyjnego. Z chwilą przyznania abonamentu telefonicznego następuje zawarcie umowy o korzystanie z abonamentu /par. 11 ust. 1 ordynacji/.

Strona 1/2