Skarga Piotra K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie zwolnienia z zawodowej służby wojskowej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem II SA 317/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc:~Czy ochrona prawna trwałości zatrudnienia przewidziana w art. 26 ustawy o obowiązkach i prawach posłów i senatorów /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 79/ obejmuje na zasadach równości wszystkich posłów i senatorów w czasie trwania ich kadencji oraz w ciągu dwóch lat po jej upływie, czy tylko zatrudnionych w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy?~podjął następującą uchwałę.
Tezy

Ochrona prawna stosunku pracy przewidziana w art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 79/ nie obejmuje posłów i senatorów, będących żołnierzami zawodowymi.

Sentencja

Sąd Najwyższy przy udziale Prokuratora w Ministerstwie Sprawiedliwości w sprawie ze skargi Piotra K. na decyzję Ministra Obrony Narodowej z dnia 28 stycznia 1992 r. w przedmiocie zwolnienia z zawodowej służby wojskowej po rozpoznaniu na posiedzeniu jawnym zagadnienia prawnego przekazanego przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 maja 1992 r. II SA 317/92 do rozstrzygnięcia w trybie art. 391 Kpc:

Czy ochrona prawna trwałości zatrudnienia przewidziana w art. 26 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 79/ obejmuje na zasadach równości wszystkich posłów i senatorów w czasie trwania ich kadencji oraz w ciągu dwóch lat po jej upływie, czy tylko zatrudnionych w ramach stosunku pracy w rozumieniu przepisów kodeksu pracy?

podjął następującą uchwałę.

Inne orzeczenia o symbolu:
624 Powszechny obowiązek obrony kraju
Inne orzeczenia z hasłem:
Zatrudnienie
Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy
Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 31 grudnia 1991 r. Minister Obrony Narodowej zwolnił Piotra K. z zawodowej służby wojskowej i przeniósł do rezerwy. Na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy złożonego 7 stycznia 1992 r. Minister Obrony Narodowej decyzją z dnia 28 stycznia 1992 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W motywach decyzji odrzucono zarzut naruszenia przepisów o obowiązku uprzedzenia 6 miesięcy wcześniej o zamiarze zwolnienia ze służby i wskazano na to, że Piotr K. nabył prawo do emerytury w pełnej wysokości. Decyzja ta została 27 lutego 1992 r. zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego z powodu jej niezgodności z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów /Dz.U. 1991 nr 18 poz. 79/. W odpowiedzi na skargę z dnia 13 marca 1992 r. Minister Obrony Narodowej wniósł o oddalenie skargi z uwagi na to, że wspomniana ustawa dotyczy ochrony stosunku pracy, a nie rozciąga się na stosunki służbowe żołnierzy zawodowych, którzy nie są pracownikami w rozumieniu kodeksu pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 maja 1992 r. odroczył rozprawę i przedstawił Sądowi Najwyższemu przytoczone na wstępie zagadnienie prawne. W uzasadnieniu postanowienia zaznaczono, że nie budzi wątpliwości poddanie stosunków służbowych żołnierzy zawodowych regulacji administracyjnoprawnej, ale trudno powiedzieć, że treść pojęcia "stosunku służbowego" jest również niewątpliwa, albowiem niektóre z nich są traktowane jako w swej istocie stosunki pracy. Uznanie, że z ochrony prawnej korzystają tylko posłowie i senatorzy pozostający w stosunku pracy określonym w kodeksie pracy, naruszałoby zasadę równości wobec prawa.

Rozpoznając zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości w konkretnej sprawie, Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Pytanie postawione w związku z koniecznością rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości w konkretnej sprawie, dotyczy zakresu stosowania przepisu art. 26 ustawy z dnia 31 lipca 1985 r. o obowiązkach i prawach posłów i senatorów /t.j. Dz.U. 1991 nr 18 poz. 79/. Ustawa, nowelizowana dwukrotnie w 1989 r. oraz jeden raz w 1991 r. /z upoważnieniem do ogłoszenia tekstu jednolitego/ poświęca przepisy rozdziału 6 warunkom wykonywania mandatu, a w nim ustanawia szereg obowiązków zakładu pracy zatrudniającego posła lub senatora. Takie przepisy, jak np. art. 24 oraz art. 25 wymienionej ustawy, odnoszą się niewątpliwie do szerokiego kręgu adresatów zatrudniających posłów i senatorów. Na tle tych właśnie przepisów postanowienia art. 26 wyróżniają się wyznaczeniem ram ich stosowania innym pojęciem, bo nie stanowi się w art. 26 wprost o obowiązkach zakładu pracy, lecz prawodawca odwołuje się do pojęcia stosunku pracy i ustanawia jego ochronę. Nie jest to więc konstrukcja ochrony zatrudnienia, co sugeruje się w zagadnieniu prawnym przedstawionym Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia, lecz określenie przesłanek, przy zachowaniu których dopuszczalne jest rozwiązanie stosunku pracy z posłem lub senatorem. Zagadnienie prawne przenosi się wobec tego z szerokiej płaszczyzny pojęcia zatrudnienia w sferę uregulowań prawnych dotyczących stosunku pracy, a wobec powyższego postanowienie art. 26 ust. 1 i 2 wymienionej ustawy należy odnosić do tych tylko przypadków zatrudnienia, które powstają na zasadach określonych w art. 22 par. 1 Kp, a więc gdy "przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz zakładu pracy, a zakład do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem". Pojęcie stosunku pracy w tym rozumieniu nie obejmuje w żadnym razie stosunków służbowych, w jakich pozostają żołnierze zawodowi. Stosownie do przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych /Dz.U. 1992 nr 8 poz. 31/ żołnierze zawodowi pełnią służbę wojskową w interesie Rzeczypospolitej Polskiej /art. 2 ust. 1 zdanie pierwsze/ i są oni żołnierzami w czynnej służbie wojskowej /art. 4 ust. 1/.

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
624 Powszechny obowiązek obrony kraju
Inne orzeczenia z hasłem:
Zatrudnienie
Żołnierze zawodowi
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy