Sąd Najwyższy na poniższe pytanie prawne Prezesa NSA:~Czy niemożność podjęcia pracy, o której mowa w tym przepisie, zachodzi jedynie wówczas, gdy inwalidztwo powstałe w okresie do 18 roku życia czyniło - przed osiągnięciem pełnoletności - osobę nim dotkniętą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 24 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267 ze zm./, czy też ma miejsce również wtedy, gdy niemożność ta - niezależnie od grupy inwalidztwa - powodowana jest okolicznościami faktycznymi?~ podjął uchwałę:
Tezy

Niemożność podjęcia pracy, o której mowa w art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60/ oznacza również brak możliwości uzyskania - niezależnie od grupy inwalidztwa - odpowiedniej pracy.

Sentencja

Sąd Najwyższy na poniższe pytanie prawne Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego:

Czy niemożność podjęcia pracy, o której mowa w tym przepisie, zachodzi jedynie wówczas, gdy inwalidztwo powstałe w okresie do 18 roku życia czyniło - przed osiągnięciem pełnoletności - osobę nim dotkniętą całkowicie niezdolną do pracy w rozumieniu art. 24 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin /Dz.U. nr 40 poz. 267 ze zm./, czy też ma miejsce również wtedy, gdy niemożność ta - niezależnie od grupy inwalidztwa - powodowana jest okolicznościami faktycznymi?

podjął uchwałę:

Inne orzeczenia o symbolu:
632 Pomoc społeczna
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy
Uzasadnienie strona 1/5

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego zwrócił się do Sądu Najwyższego o wyjaśnienie wątpliwości, jakie w orzecznictwie NSA nasuwa wykładnia art. 27 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /t.j. Dz.U. 1993 nr 13 poz. 60 ze zm./. Chodzi mianowicie o ustalenie, komu w świetle tej ustawy ma przysługiwać zasiłek stały, czyli - jak stwierdza w swoim wniosku Prezes NSA - swoista renta socjalna.

Stan prawny w odniesieniu do powyższego zagadnienia przedstawia się następująco:

Art. 27 wspomnianej wyżej ustawy stwierdza w ust. 1, że zasiłek stały przysługuje osobie całkowicie niezdolnej do pracy z powodu wieku lub inwalidztwa, jeśli nie ma ona własnych środków utrzymania, lub dochód na osobę w rodzinie nie przekracza kwoty najniższej emerytury.

Dodatkowo jednak w ust. 3 powyższego artykułu stwierdza się, iż zasiłek taki przysługuje również osobie, która nie może podjąć pracy z powodu inwalidztwa powstałego w okresie do 18. roku życia, niezależnie od sytuacji materialnej osoby zobowiązanej do alimentacji, jak również niezależnie od przysługujących alimentów i innych świadczeń oraz należności przypadających z tytułu cywilnoprawnego.

Jak wynika z powyższego, by otrzymać stały zasiłek w oparciu o art. 27 ust. 3 tej ustawy niezbędne jest, by osoba występująca o jego przyznanie spełniała równocześnie dwie przesłanki:

- nie mogła podjąć pracy z powodu inwalidztwa;

- inwalidztwo to musi powstać przed ukończeniem przez nią 18. roku życia.

Prezes NSA wskazuje, iż ustawowy wymóg powstania inwalidztwa przed ukończeniem 18. roku życia jest w praktyce stosunkowo łatwy do ustalenia /kwestia faktu/ i w zasadzie nie budzi wątpliwości. Natomiast w orzecznictwie NSA występują wyraźne różnice w interpretowaniu przewidzianego przez ustawę wymagania "niemożności podjęcia pracy" z powodu inwalidztwa.

Jak wyjaśnia wnioskodawca, polegają one na tym, że:

a/ jedne składy orzekające uważają, że ową "niemożność podjęcia pracy" /art. 27 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej/ należy oceniać tak, jak "całkowitą niezdolność do pracy" /pojęcie stosowane w art. 24 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz.U. nr 40 poz. 267 ze zm./. Zgodnie z powyższym stanowiskiem, za osoby "całkowicie niezdolne" do pracy uważa się tylko osoby zaliczone do I i II grupy inwalidów, natomiast osoby zaliczone do III grupy inwalidów są tylko częściowo niezdolne do pracy. Skoro zaś tak, to zaliczenie konkretnych osób do III grupy inwalidów właściwie automatycznie pozbawia je możliwości uzyskania zasiłku stałego, przewidzianego w art. 27 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej. Podobne stanowisko zajmuje również Ministerstwo Pracy i Polityki Socjalnej i wyjaśnienie takie zostało przekazane właściwym organom administracji,

b/ inne składy orzekające NSA zajmują odmienne stanowisko. Uważają one, że w ust. 3 art. 27 ustawy o pomocy społecznej wprowadzono osobne warunki uzyskiwania zasiłku, odmienne od warunków przewidzianych w ust. 1 tegoż przepisu. Tylko ust. 1 wymaga, by osoba zainteresowana była całkowicie niezdolna do pracy. Natomiast ust. 3 wcale takiego warunku nie wprowadza. Żąda tylko, by osoba ta: a/ nie mogła podjąć pracy, b/ powodem było inwalidztwo powstałe przed ukończeniem 18. roku życia. Według tego poglądu ustawodawca zmierzał wyraźnie do zapewnienia osobom dotkniętym inwalidztwem przed ukończeniem 18. roku życia łagodniejszych warunków uzyskania pomocy społecznej i dlatego odstąpił od /przewidzianej w ust. 1 art. 27/ przesłanki całkowitej niezdolności do pracy. Przepis art. 27 ust. 3 uznaje zatem za wystarczającą przesłankę dla takich osób "niemożliwość podjęcia pracy", którą należy rozumieć, jako faktyczną niemożliwość znalezienia lub wykonywania pracy, zgoła niezależnie od tego, jaką grupę inwalidztwa przyznano wcześniej tej osobie w przepisany prawem sposób.

Strona 1/5
Inne orzeczenia o symbolu:
632 Pomoc społeczna
Inne orzeczenia z hasłem:
Pomoc społeczna
Inne orzeczenia sądu:
Sąd Najwyższy