Art. 53 ust. 1 pkt 3 lit. "a" ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin /Dz.U. 1994 nr 10 poz. 36 ze zm./ nie daje podstawy do zaliczania czynnej służby wojskowej do wysługi lat przy przeliczaniu dotychczasowej podstawy wymiaru świadczeń pieniężnych tych emerytów i rencistów, którzy zostali zwolnieni z zawodowej służby wojskowej przed dniem 1 stycznia 1979 r., na stawki uposażenia według stopnia wojskowego obowiązujące w dniu wejścia w życie powołanej wyżej ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
1. Ustawa z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin zastąpiła dawniejszą regulację z 1972 r. Jednym z celów nowej ustawy była "likwidacja tzw. starych portfeli emerytalnych (...)". Wszystkie świadczenia emerytalno-rentowe przyznane w systemie wojskowym przed dniem wejścia w życie ustawy byłyby przeliczone przy uwzględnieniu stawek uposażenia obowiązujących w dniu wejścia w życie ustawy" /uzasadnienie sejmowej Komisji Obrony Narodowej do projektu ustawy, druk nr 99 z 12 listopada 1992 r., ON-0-10-93, str. 1 i 3/.
Dla osiągnięcia tego celu podstawowe znaczenie miały unormowania zawarte w art. 53 ust. 1 ustawy. Sprecyzowały one sposób i zasady, na jakich miała się dokonać likwidacja dysproporcji w wysokości wojskowych świadczeń emerytalno-rentowych. Jako zasadę generalną przyjęto, że osobom, którym w dniu wejścia w życie ustawy przysługiwały emerytury bądź renty na podstawie przepisów dotychczasowych, ustala się na nowo, z urzędu, wysokość tych świadczeń. Odpowiednio pkt 1 omawianego przepisu wskazywał, że przysługujące dotychczas emerytury i renty stają się emeryturami i rentami w rozumieniu tej ustawy. Punkt 2 przewidywał, że "wysługa emerytalna żołnierzy zwolnionych ze służby do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie ustawy podlega zachowaniu i traktuje się ją jako okres służby (...)". W tych ogólnych ramach dokonywać się miało przeliczenie dotychczasowej podstawy wymiaru świadczeń pieniężnych. Jako zasadę przyjęto, że podstawę tą przelicza się na aktualnie obowiązujące stawki uposażenia żołnierzy. Tym samym "stawki uposażenia zasadniczego z dnia zwolnienia ze służby żołnierza zastępuje się stawkami uposażenia zasadniczego z dnia wejścia w życie ustawy" /art. 53 ust. 1 pkt 3 lit. "a"/.
Dla waloryzacji wojskowych świadczeń emerytalno-rentowych i dla zlikwidowania w wojsku tzw. starego portfela nie zastosowano więc techniki waloryzacji /indeksacji/ opartej na wzroście płac czy cen, a przyjęto prawną fikcję, że dawne uposażenia zasadnicze, które stanowią podstawę wymiaru emerytury bądź renty, wynosiły tyle, ile wynoszą uposażenia aktualne w początku 1994 r. Była to zupełnie odmienna technika od przyjętej w powszechnym systemie emerytalnym i - w swych założeniach generalnych - bardziej korzystna dla osób uprawnionych. Dopuszczalność odrębnego unormowania sytuacji wojskowych emerytów i rencistów nie została zakwestionowana w niniejszym postępowaniu i - stosownie do ogólnego domniemania zgodności ustaw z konstytucją - należy uznać, że ustawodawca działał tu w ramach przysługującej mu swobody regulacyjnej. Skoro jednak system zastosowany przez ustawę z dnia 10 grudnia 1993 r. w sposób wyraźny odbiega od systemu powszechnego, to uzasadnione jest traktowanie go jako wyjątku, a tym samym przy jego wykładni należy stosować reguły rządzące interpretacją wyjątków.
Podstawą wymiaru świadczeń pieniężnych stają się - na gruncie art. 53 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. - stawki uposażenia z dnia wejścia w życie tej ustawy. Ustawa emerytalna nie określa oczywiście zasad ustalania tych stawek - w tym zakresie miarodajne są postanowienia ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o uposażeniu żołnierzy /t.j. Dz.U. 1992 nr 5 poz. 18 ze zm./. W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy uposażenie zasadnicze żołnierza zawodowego obejmuje skumulowane: uposażenie według stopnia wojskowego oraz uposażenie według stanowiska służbowego. Stawki uposażenia zasadniczego winny być przy tym ustalane z uwzględnieniem wysługi lat /art. 11 ust. 2 pkt 1/.