Powołanie w skardze kasacyjnej art. 23 i 193 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) w oderwaniu od przepisów postępowania sądowego nie pozwala traktować ich jako podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skargę kasacyjną Kazimiery i Jerzego małżonków D. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2002 r. w sprawie ze skargi małżonków D. na decyzję Izby Skarbowej w P. z dnia 28 marca 2001 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r.
Po umorzeniu postępowania przez Sąd Najwyższy postanowieniem (...) w sprawie wszczętej rewizją nadzwyczajną Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, małżonkowie D. wnieśli skargę kasacyjną od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu z dnia 10 grudnia 2002 r. na podstawie art. 102 par. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/. W wyroku tym oddalono skargę małżonków D. na decyzję Izby Skarbowej w P. (...) utrzymującą w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w N.T., w której Urząd określił zobowiązanie podatkowe małżonków D. w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1996 r., stwierdzając istnienie zaległości podatkowej w kwocie 1.667,70 zł.
Na podstawie danych z podatkowej księgi przychodów i rozchodów ustalono, że podatnik nie osiągnął zysku, sprzedając towar poniżej ceny zakupu. Przy tym nie przedłożył żadnej dokumentacji dotyczącej zarówno strat losowych, jak i ewentualnych ubytków. W celach porównawczych Urząd przeprowadził kontrolę w zakresie stosowania średniej marży za 1996 r. w trzech innych firmach o podobnym wskaźniku atrakcyjności położenia i profilu działalności gospodarczej, działających w podobnych warunkach. Ustalono, iż średnie marże wynoszą odpowiednio 17,34 procent, 14,16 procent i 12,30 procent. Dało to podstawę do przyjęcia, iż przychód w firmie podatnika został zaniżony, i z tego względu Urząd uznał, że istnieją podstawy do nieuznania podatkowej księgi - w części dotyczącej ewidencjonowania przychodów - z powodu jej nierzetelności. Za podstawę do oszacowania wartości przychodu przyjęto koszt zakupu towarów handlowych plus marża 4 procent w przypadku alkoholu i 14,60 procent w przypadku pozostałych towarów. Izba Skarbowa w P., utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji, podkreśliła, że strona nie dochowując należytej staranności przy prowadzeniu podatkowej księgi przychodów i rozchodów, co zostało dowiedzione, musi liczyć się z wydaniem przez organ podatkowy decyzji określającej inną wysokość zobowiązania podatkowego niż wynikająca ze złożonego zeznania.
Naczelny Sąd Administracyjny - Ośrodek Zamiejscowy w Poznaniu zaakceptował jako legalne stanowisko organów podatkowych co do uznania przez nie księgi podatkowej za nierzetelną w części dotyczącej przychodu, nie była ona bowiem prowadzona zgodnie ze stanem rzeczywistym. Nierzetelność księgi wynikała ze sprzeczności poszczególnych składników ekonomicznych działalności gospodarczej. Przy zeznanej przez podatnika średniej marży 11 procent sprzedaż odbywała się poniżej kosztów zakupu towarów handlowych. Uznanie księgi podatkowej jako w części nierzetelnej przewiduje przepis art. 193 par. 6 Ordynacji podatkowej. W konstrukcji art. 193 Ordynacji cecha prawdziwości - rzetelności i niewadliwości - decydować ma o tym, czy księga albo poszczególne jej zapisy stanowią dowód w postępowaniu. Niespełnienie tych warunków powoduje odrzucenie poszczególnych zapisów albo całej księgi. O ile zatem poprzednio /art. 169 Kpa/ księga była dowodem o określonych cechach, które decydowały o jej uznaniu lub odrzuceniu, o tyle obecnie cechy księgi decydują o tym, czy może ona być dowodem albo czy dowodem mogą być jej poszczególne zapisy. Mając powyższe na uwadze, w przypadku skarżących tylko część księgi uznano za nierzetelną.