Postanowienie wydane przez organ odwoławczy o zwrocie sprawy organowi pierwszej instancji w celu dokonania tzw. wymiaru uzupełniającego podatku jest niezaskarżalne.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2004 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej "P." Spółki z o.o. w G. od postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2003 r. I SA/Gd 1308/03 w sprawie ze skargi "P." Spółki z o.o. w Gdyni na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 9 października 2003 r. (...) w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych - oddala skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2003 r. I SA/Gd 1308/03 Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Gdańsku odrzucił skargę "P." Spółki z o.o. z siedzibą w G. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w G. z dnia 9 października 2003 r. (...) w przedmiocie przekazania sprawy organowi I instancji w celu zmiany wydanej decyzji, tj. wyeliminowania z kosztów uzyskania przychodu wydatków wypłacanych jednemu z członków Zarządu Spółki z tytułu umowy o doradztwo. W uzasadnieniu postanowienia powołano się na treść art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wskazując, że skargę do NSA można wnieść na enumeratywnie wymienione w tym przepisie orzeczenia, akty i czynności z zakresu administracji publicznej. Zaskarżone postanowienie wydane na podstawie art. 230 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ jest niezaskarżalne, gdyż nie rozstrzyga o istocie sprawy i nie kończy postępowania w sprawie.
Działając na podstawie art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./, od doręczonego w dniu 13 stycznia 2004 r. postanowienia "P." Spółka z o.o. z siedzibą w G. wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, domagając się uchylenia tego postanowienia i zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pełnomocnik skarżących wskazał na naruszenie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, które miało wpływ na wynik sprawy.
W uzasadnieniu skargi jej autor stwierdził, że Naczelny Sąd Administracyjny błędnie uznał, iż postanowienie wydane w trybie art. 230 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ choć nie zakończyło postępowania podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, to jednak w myśl art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ rozstrzygnęło sprawę co do istoty. W ocenie pełnomocnika strony postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej dokonuje rozliczenia podatku w kwotach, które powinny podwyższać zobowiązanie podatkowe, określa kwoty przychodu, koszty uzyskania i dochód do opodatkowania. A zatem jest postanowieniem merytorycznym i spełnia w istocie rolę decyzji. Poza tym postanowienie to wiąże co do rozstrzygnięcia organ I instancji, który wydaje decyzję zgodnie ze wskazówkami Dyrektora Izby Skarbowej. Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej również jest związany swoim określeniem wysokości zobowiązania i w wyniku rozpatrzenia odwołania wyda decyzję zgodnie z rozstrzygnięciem zawartym w postanowieniu. W konkluzji wyrażono pogląd, że wprawdzie od omawianego postanowienia nie przysługuje zażalenie, jednak ponieważ rozstrzyga sprawę co do istoty przysługuje na nie skarga do sądu administracyjnego.