Różnicowanie przez radę gminy wysokości podatku od nieruchomości pobieranego od budynków jest dopuszczalna jedynie dla poszczególnych przedmiotów opodatkowania /art. 5 ust. 3 i ust. 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych - Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Gminy Dz. od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie - Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie z dnia 15 października 2003 r., SA/Sz 581/03 w sprawie ze skargi Agencji K. - R. S.A. w W. na uchwałę Rady Gminy w Dz. z dnia 14 grudnia 2002 r. (...) w przedmiocie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości - oddala skargę kasacyjną, (...).
Wyrokiem z dnia 15 października 2003 r. /SA/Sz 581/03/ Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie - Ośrodek Zamiejscowy w Szczecinie, uwzględniając skargę Agencji K.-R. S.A. w W., stwierdził nieważność par. 1 ust. 1 lit. "b" i "c" uchwały Rady Gminy Dz. z dnia 14 grudnia 2002 r. (...) w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości.
Zakwestionowany przez Sąd przepis, wydany na podstawie art. 5 i art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /t.j. Dz.U. 2002 nr 9 poz. 84 ze zm./, ustalał roczne stawki podatku od nieruchomości, od budynków lub ich części, związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Przepis ten różnicował stawkę podatku w zależności od tego, czy działalność gospodarczą prowadziła osoba prawna, czy osoba fizyczna. W pierwszym wypadku stawka wynosiła 17,10 zł za 1m2 powierzchni użytkowej, w drugim 12,67 zł.
W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że w stanie prawnym obowiązującym od dnia 30 listopada 2002 r., art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych dopuszczał w ustępach 1, 3 i 4 możliwość różnicowania wysokości stawek dla poszczególnych przedmiotów opodatkowania, przy uwzględnieniu w szczególności lokalizacji, sposobu wykorzystania, rodzaju zabudowy, stanu technicznego oraz wieku budynków, a także rodzaju prowadzonej działalności. Wyliczenie to nie miało charakteru wyczerpującego. Jednakże, zdaniem Sądu wyrażonym w zaskarżonym wyroku, zróżnicowanie było dopuszczalne jedynie co do przedmiotu opodatkowania, a nie w zależności od tego, czy dana nieruchomość stanowiła własność /lub znajdowała się w posiadaniu/ osoby fizycznej, czy też osoby prawnej. Takie zróżnicowanie byłoby sprzeczne z celem ustawy, gdyż podatek od nieruchomości jest podatkiem od majątku.
Sąd wyraził pogląd, że zróżnicowanie stawek podatku, wprowadzone w zaskarżonej uchwale Rady Gminy Dz., nie ma uzasadnienia w przepisach ustawy. Nie można poszukiwać go w treści art. 7 ust. 2 ustawy, gdyż przepis ten daje możliwość wprowadzania zwolnień od podatku, a nie różnicowania stawek. Zdaniem Sądu, różnicowanie stawek w zależności od cech podatnika, jak czyni to zaskarżona uchwała, narusza zasadę równości wobec prawa, wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP.
Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił skargę wniesioną w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ i stwierdził nieważność wymienionego wyżej przepisu uchwały Rady Gminy Dziwnów na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.
Korzystając z trybu przewidzianego w art. 101 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271 ze zm./ Gmina Dz. wniosła skargę kasacyjną od wymienionego wyżej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzucając naruszenie art. 32 Konstytucji RP oraz art. 5 ust. 3 i ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.