2/ naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przez przyjęcie, że decyzja Izby Skarbowej w Lublinie Ośrodek Zamiejscowy w Zamościu narusza prawo materialne w sposób mający wpływ na wynik sprawy.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wyrażono pogląd, iż skoro w postępowaniu przed Sądem Gospodarczym chodziło o należności będące rezultatem działalności gospodarczej, to "(...) również inne zasądzone wraz ze świadczeniem tego rodzaju należności pieniężne należy traktować jak związane z działalnością gospodarcza. Te ostatnie bowiem, jako świadczenia akcesoryjne były ściśle związane z działalnością gospodarczą".
Pełnomocnik Spółki Akcyjnej "Z." w Ch. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i w uzasadnieniu tego wniosku starał się wykazać, że zasądzone na rzecz Spółki koszty sądowe nie pozostawały w związku z jej działalnością gospodarczą.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie jest zasadna.
Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ za przychody związane z działalnością gospodarczą uważa się nie tylko przychody już otrzymane, ale także należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane. W orzecznictwie przyjmuje się, że przychodami należnymi są należności stanowiące efekt prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, których wydania podatnik może żądać od drugiej strony umowy. Sąd Najwyższy wyraził taki pogląd między innymi w wyroku z dnia 26 marca 1993 r. III ARN 6/93 /OSNC 1994 z. 1 poz. 23/ wyjaśniając, że "Należne przychody (...) to te, które wynikają ze źródła przychodów (...), np. z działalności gospodarczej i stały się w jej następstwie należnością /wierzytelnością/, tyle tylko, że jeszcze faktycznie nie uzyskaną".
Uwzględniając przedstawiony wyżej sposób rozumienia "przychodów należnych", o których mowa w art. 12 ust. 3 powołanej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, przy określaniu możliwych granic stosowania tego przepisu w rozpoznawanej sprawie, należy stwierdzić, iż przychody te stanowiła zasądzona wierzytelność /należność główna/ oraz związane z nią odsetki /świadczenie uboczne/. Jedynie bowiem te należności wynikały z prowadzonej przez Spółkę Akcyjną "Z." działalności gospodarczej.
Nie jest trafne twierdzenie skargi kasacyjnej, iż "przychodem należnym" w rozumieniu art. 15 ust. 3 cyt. ostatnio ustawy są także koszty sądowe zasądzone w wyniku uwzględnienia roszczenia Spółki związanego z jej działalnością gospodarczą. Stanowisko to zupełnie pomija prawną regulację kosztów sądowych, a mianowicie ustawę z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 88 ze zm./ oraz normujące tę materię przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. W ujęciu powołanej ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. koszty sądowe obejmują opłaty sądowe /wpis i opłaty kancelaryjne/ oraz zwrot wydatków. Koszty sądowe wchodzą w skład kosztów procesu obejmujących koszty niezbędne do celowego dochodzenia prawa i celowej obrony /art. 98 Kpc/. Wynikająca z tych przepisów istota kosztów sądowych wskazuje na wyłącznie procesowych ich charakter. W tej sytuacji stanowisko kasacji o związku tych kosztów z działalnością gospodarczą Spółki pozbawione jest dostatecznych podstaw.