Za niesłuszne należy także uznać twierdzenie skargi kasacyjnej, iż zasądzone na rzecz Spółki koszty sądowe stanowią należność uboczną /akcesoryjną/. Zdaniem Sądu, stanowisko to jest następstwem nie uwzględnienia poglądów doktryny prawa cywilnego dotyczących rodzajów świadczeń oraz ich cech szczególnych /por. Z. Radwański: Zobowiązania - część ogólna, Warszawa 1996, str. 61 i n./. W nawiązaniu do tych poglądów należy wskazać, że świadczenia uboczne mają charakter pomocniczy, zmierzają do należytego wykonania świadczenia głównego, umożliwiają lepsze wykorzystanie świadczenia przez wierzyciela. Świadczenia te mogą, lecz nie muszą składać się na treść zobowiązania. W literaturze przyjmuje się, że zależy to "(...) bądź od szczególnych postanowień umownych, bądź od przepisów, które od początku powstania stosunku zobowiązaniowego przewidują jako elementy tego stosunku odpowiednie świadczenie uboczne albo uzależniają powstanie tego typu świadczeń od różnych okoliczności świadczeń, które mogą lecz nie muszą zajść w trakcie wykonywania zobowiązania lub, a nawet już po jego wykonaniu" /T. Dybowski [w:] System prawa cywilnego, t. III cz. 1, Prawo zobowiązań część ogólna, red. Z. Radwański, "Ossolineum" 1981 r. str. 86/.
Rozważając instytucję kosztów sądowych na tle przytoczonych wyżej ustaleń doktryny należy stwierdzić, iż koszty sądowe nie wykazują w ogóle cech charakteryzujących świadczenia uboczne, w związku z czym zaliczenie ich do tej kategorii świadczeń nie jest uzasadnione.
W rezultacie poczynionych wyżej rozważań należy stwierdzić, że zaskarżony wyrok nie narusza wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego - art. 12 ust. 3 w związku z ust. 1 powołanej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Sąd bowiem zasadnie przyjął w tym wyroku, że koszty sądowe zasądzone w wyniku uwzględnienia roszczenia Spółki związanego z działalnością gospodarczą nie stanowią jej przychodu łączącego się z prowadzeniem tej działalności w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Wspomniane koszty stanowią przychód przewidziany w art. 12 ust. 1 tej ustawy, podlegający opodatkowaniu w dacie otrzymania należności.
Z treści przytoczonego na wstępie zarzutu kasacji naruszenia przepisów postępowania - art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wynika, że skarżący łączy ten zarzut z podnoszonym w skardze kasacyjnej naruszeniem prawa materialnego. Nie podzielenie przez Sąd zarzutu kasacji naruszenia prawa materialnego powoduje, iż rozważanie problematyki prawnej łączącej się z zarzutem "procesowym" stało się bezprzedmiotowe.
Naczelny Sąd Administracyjny z wyżej podanych powodów, stosownie do art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/, orzekł jak w sentencji.