Przytaczając art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. g/ ustawy o samorządzie gminnym sąd zaakcentował element określania zasad wnoszenia, cofania i zbywania udziałów i akcji oraz wskazał na brak definicji pojęcia sprawy majątkowej przekraczającej zakres zwykłego zarządu. Ostatnio wymieniona sytuacja prawa według sądu powodowała skutek w postaci możliwości samodzielnej oceny organu gminy co do tego jakie sprawy wymienione w art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. g/ u.o s.g. wymagały określenia zasad postępowania.
Sąd pierwszej instancji wskazał, że według art. 30 ust. 2 pkt 3 u.o s.g. kompetencja do podejmowania wszelkiego rodzaju decyzji w zakresie gospodarowania mieniem gminnym należy wyłącznie do organu wykonawczego gminy. Rada gminy może wypowiadać się w tych sprawach jedynie w wypadkach wskazanych wprost w ustawie, w tym w art. 18 ust. 2 pkt 9 u.o s.g. Wobec tego sąd uznał za niedopuszczalną rozszerzającą wykładnię przepisów regulujących kompetencje rady we wskazanym zakresie.
Art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. g/ u.o s.g. przyznaje radzie gminy kompetencję do określenia zasad podejmowania działań przez zarząd, nie zawiera natomiast upoważnienia do odmiennego niż to określono w ustawie regulowania podziału kompetencji pomiędzy radę i organ wykonawczy. Ponieważ ustawa nie przewidziała możliwości uczestniczenia rady w podejmowaniu przez organ wykonawczy decyzji w sprawach wnoszenia, cofania i zbywania udziałów i akcji, rada nie miała prawa wprowadzić do uchwalonych zasad obowiązku uzyskania jej zgody w tych sprawach. Takie rozwiązanie stanowiło przejęcie przez radę części uprawnień organu wykonawczego.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 32 ust. 1 Konstytucji RP sąd pierwszej instancji stwierdził, że obowiązywanie w innych gminach uchwał naruszających prawo nie mogło stanowić podstawy do zaakceptowania stałej i nieprawidłowej praktyki.
Rada Miejska w Lubinie wniosła skargę kasacyjną, domagając się uchylenia w całości wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, któremu to wyrokowi zarzuciła:
- naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. g/ i art. 30 u.o. s.g. poprzez uznanie, że obowiązek uzyskania zgody rady na wniesienie wkładów pieniężnych lub niepieniężnych do spółek prawa handlowego, których wartość przekracza kwotę 0,5% planowanych dochodów Miasta Lubina w danym roku, stanowi zbyt daleką ingerencję w uprawnienia prezydenta i jego kompetencje określone w art. 30 ust. 2 pkt 3 u.o s.g., podczas gdy do wyłącznej kompetencji rady należy podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych przekraczających zwykły zarząd dotyczących między innymi zasad wnoszenia, cofania i zbywania udziałów i akcji.
Wojewoda Dolnośląski wniósł o oddalenie skargi z przyczyn wskazywanych w rozstrzygnięciu nadzorczym.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
I.
Objęty podstawą skargi kasacyjnej zarzut naruszenia prawa materialnego odnosi się nie tylko do prostego porównania treści art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. g/ i art. 30 ust. 2 pkt 3 u.o s.g., ale również do znacznie szerszego zagadnienia podziału kompetencji pomiędzy organami gminy.