Doradca podatkowy nie jest uprawniony do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu przed sądami administracyjnymi w sprawach celnych /art. 35 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. nr 153 poz. 1270 oraz art. 41 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym - Dz.U. 2002 nr 9 poz. 86/.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ skargę kasacyjną Waldemara P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 kwietnia 2004 r. w sprawie ze skargi Waldemara P. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 5 grudnia 2001 r. w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2004 r. (...) odrzucił skargę Waldemara P. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 5 grudnia 2001 r. w przedmiocie uznania zgłoszenia celnego za nieprawidłowe w zakresie określenia kraju pochodzenia.
W uzasadnieniu postanowienia podano, że skargę na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 5 grudnia 2001 r. w imieniu skarżącego Waldemara P. wniósł doradca podatkowy. Przewodniczący wezwał skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi - przez jej podpisanie - w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia skargi. Jednocześnie poinformowano skarżącego, iż zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym /Dz.U. 2002 nr 9 poz. 86 ze zm./ doradca podatkowy uprawniony jest do występowania w charakterze pełnomocnika w postępowaniu, w zakresie sądowej kontroli decyzji administracyjnych, w sprawach dotyczących obowiązków podatkowych.
Wezwanie do uzupełnienia braków formalnych skargi zostało skarżącemu doręczone w trybie art. 73 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ w związku z art. 97 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1271/, co oznacza, że nie zastano skarżącego pod adresem, który wskazał w skardze, a pismo do niego adresowane pozostawiono w urzędzie pocztowym, o czym go zawiadomiono (...).
Ponadto w uzasadnieniu postanowienia podniesiono, że uprawnienia przedmiotowe doradcy podatkowego do występowania w charakterze pełnomocnika zostały określone w art. 41 ust. 2 cytowanej ustawy o doradztwie podatkowym. Doradca podatkowy zatem nie jest uprawniony do występowania przed sądem administracyjnym w charakterze pełnomocnika w sprawach, które dotyczą należności celnych. W tej sytuacji, skoro doradca podatkowy nie był uprawniony do występowania w charakterze pełnomocnika, skarżący został wezwany do podpisania skargi.
Waldemar P. wniósł skargę kasacyjną na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 5 kwietnia 2004 r. (...), zarzucając:
1/ rażące naruszenie art. 67 par. 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez niedoręczenie pisma osobie upoważnionej,
2/ rażące naruszenie art. 70 par. 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez pozostawienie w aktach sprawy pisma ze skutkiem doręczenia, w sytuacji gdy nowy adres skarżącego był znany sądowi,
3/ naruszenie zasad postępowania przez niedopuszczenie do sprawy jako pełnomocnika doradcy podatkowego /art. 41 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym/.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego (...).
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że w sprawie jest bezsporne, iż skargę w imieniu skarżącego wniósł doradca podatkowy oraz że jedynym pismem /poza wyżej wymienionym postanowieniem/, jakie strona otrzymała w toku postępowania, było wezwanie Sądu z 14 stycznia 2002 r., skierowane pod adres wspomnianego wyżej doradcy podatkowego, do uiszczenia wpisu. Nawet gdyby uznać, że doradca podatkowy nie mógł być pełnomocnikiem procesowym w sprawie, to należało potraktować go jako osobę upoważnioną do odbioru pism sądowych i pod jego adres kierować wszystkie pisma wysyłane przez Sąd. W przeciwnym razie należy dojść do wniosku, że skarżący nie został skutecznie poinformowany przez Sąd o obowiązku zawiadomienia Sądu o każdej zmianie miejsca zamieszkania. Ponadto skarżący jest stroną w kilkunastu sprawach zawisłych przed WSA w Gdańsku, gdzie w pismach procesowych wskazano jego nowy adres, pod który były przesyłane pisma sądowe.