Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Ryszard Pęk (sprawozdawca), Protokolant Dariusz Rosiak, po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 czerwca 2011 r. sygn. akt VIII SA/Wa 219/11 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz J. K. kwotę 7495 zł (słownie: siedem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011 r., sygn. akt VIII SA/ Wa 219/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. K. (dalej, jako skarżący), oddalił skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 5 marca 2009 r. (nr [...]) w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004 r.
2. W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji wyjaśnił, że decyzją z dnia 5 marca 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 19 grudnia 2008 r. określającą skarżącemu zobowiązania w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2004 r. (IV - XII).
Z przedstawionego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynikało, że skarżący odliczał podatek naliczony (VAT) na podstawie faktur wystawionych dla niego przez D. K. i M. R. Sąd ten wskazał, że zdaniem organów podatkowych I i II instancji faktury te nie odzwierciedlały rzeczywistości, ponieważ przedmiotem dostaw faktycznie dokonanych był olej opałowy, a nie wykazany na fakturach olej napędowy. W konsekwencji - według organów obu instancji - sporne faktury dokumentowały czynności, które nie zostały dokonane, zatem nie dawały skarżącemu prawa do odliczenia podatku naliczonego. Dyrektor Izby Skarbowej ocenił ustalenia faktyczne poczynione przez organ I instancji za prawidłowe. Zgodził się również z dokonaną przez Dyrektora UKS oceną prawną zaistniałych zdarzeń. Dodatkowo stwierdził, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego zasadne jest twierdzenie, że skarżący wiedział, że odbiera olej opałowy ciężki, a nie olej napędowy. Powinien więc zdawać sobie sprawę, że brał udział w transakcjach podatkowych wykorzystywanych do popełnienia oszustw podatkowych. Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia organy podatkowe wskazały obowiązujące do 30 kwietnia 2004 r. przepisy art. 2 ust. 1 i art. 19 ust. 1 - 2 ustawy z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.; dalej jako ustawa o VAT z 1993 r.) oraz § 48 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.; dalej, jako rozporządzenie MF z 2002 r.), a także obowiązujące od 1 maja 2004 r. przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 86 ust. 1 - 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej, jako ustawa o VAT z 2004 r.) oraz § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.; dalej jako rozporządzenie MF z 2004 r.).
3. W skardze wniesionej do Sądu I instancji skarżący, wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji zarzucił im naruszenie przepisów postępowania jak i przepisów prawa materialnego, mianowicie: