Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Izabela Najda - Ossowska (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Maja Chodacka, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2020 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Op 276/17 w sprawie ze skargi S.O. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu z dnia 27 kwietnia 2017 r. nr 1601-IOV-2.4103.23.2017 w przedmiocie uchybienia terminu do wniesienia odwołania od decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za luty 2012 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od S.O. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
1. Wyrokiem z 23 sierpnia 2017 r., sygn. akt I SA/Op 276/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm., dalej: P.p.s.a.), oddalił skargę S.O. (dalej: skarżący ) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu (dalej: Organ lub Organ odwoławczy) z 27 kwietnia 2017 r. w przedmiocie uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za luty 2012 r.
2. Powyższy wyrok strona zaskarżyła w całości skargą kasacyjną, zarzucając naruszenie przepisów postępowania w rozumieniu art. 174 pkt 2 P.p.s.a., tj.:
1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 162 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 ze zm., dalej: O.p.) przez błędne przyjęcie, że w niniejszej sprawie Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, rozpatrując wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji prawidłowo przyjął, że odwołanie zostało wniesione z uchybieniem terminu, podczas gdy skarżący skutecznie wniósł o jego przywrócenie, dopełniając jednocześnie czynności w postaci złożenia odwołania, co miało bezpośredni wpływ na stwierdzenie prawidłowości wydanego postanowienia, podczas gdy uwzględnienie wniosku o przywrócenie terminu wyłącza możliwość wydania postanowienia stwierdzającego jego uchybienie;
2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 150 § 1 pkt 1 O.p. przez błędne przyjęcie, że w niniejszej sprawie brak jest podstaw do przyjęcia, że przy doręczeniu decyzji organu pierwszej instancji doszło do naruszenia art. 150 O.p., podczas gdy domniemanie wynikające z art. 150 § 4 O.p. zostało skutecznie przez skarżącego obalone, przez uprawdopodobnienie, że nie został on powiadomiony o przeznaczonym dla niego piśmie, złożonym w pocztowej placówce oddawczej, tj., że przesyłka zawierająca przedmiotową decyzję nie została w sposób prawidłowy awizowana;
3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p. przez bezzasadne oddalenie skargi w sytuacji, gdy postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w N., zostało wydane z naruszeniem licznych przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy, a polegających na niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, jak również dowolną, a nie swobodną jego ocenę oraz biernym ustaleniu stanu faktycznego sprawy, co doprowadziło Sąd a quo do uznania, że Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Opolu zasadnie odmówił przywrócenia terminu do wniesienia odwołania;
4) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 191 O.p. przez swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzącą do:
a) postawienia tezy, że niewykluczonym jest, że działanie skarżącego jest efektem przyjęcia przez niego taktyki procesowej poprzez nieodbieranie korespondencji (decyzji), a następnie dążenie do zakwestionowania prawidłowości jej doręczenia w trybie art. 150 O.p. (co miałoby też wpływ m.in. na wszczęte już postępowanie egzekucyjne) oraz przyjęcie, że nie są wiarygodne przy tym twierdzenia skarżącego, że doręczyciel doręczając sporną korespondencję dwukrotnie nie pozostawił awiza i podobna sytuacja miała mieć miejsce przy doręczaniu dwóch odrębnie przesłanych decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług za październik 2011 r. oraz listopad 2011 r., podczas gdy decyzje te (podobnie jak decyzje za grudzień 2011 r. oraz styczeń, luty, marzec, kwiecień i maj 2012 r.) zostały przesłane skarżącemu w jednej przesyłce pocztowej, a ponadto decyzje w przedmiocie podatku od towarów i usług za pozostałe miesiące 2012 r. zostały odebrane przez skarżącego po ich prawidłowym zaawizowaniu;